Raquel Nogueira Fuertes
domingo, 11 de abril de 2010
La bomba atómica
Raquel Nogueira Fuertes
Tamara de Lempicka
Melanie García Vázquez
sábado, 10 de abril de 2010
Rohmel: "El zorro del desierto"
Erwin Johannes Rommel, chamado o Zorro do Deserto (der Wüstenfuchs) naceu en Heidenheim no ano 1891 e xusto dezanove anos máis tarde alístase no exército alemán. Participou na Primeira Guerra Mundial no grao de alférez, e durante a loita ascendeu a tenente. A súa actuación valeulle a Cruz de Ferro de Primeira Clase e a Medalla ao Mérito Militar. Ao finalizar a guerra, continuou no reducido exército alemán ao mando dun batallón e ao mesmo tempo traballou como profesor en distintas academias militares. O ascenso ao poder do partido nazi e a política hitleriana de rearme supuxeron un xiro decisivo na súa carreira. Desde o principio da Segunda Guerra Mundial, e xa con rango de xeneral, entrou a formar parte do cuartel xeral de Hitler. Na ofensiva alemá ao canal da Mancha en 1940, Rommel dirixiu a VII División Blindada e tivo un papel relevante na ruptura das liñas aliadas no Mosa e a posterior penetración que conduciu á vitoria alemá. Pola súa rapidez de movementos, a súa unidade foi coñecida como “a División Fantasma”. Ao ano seguinte, foi ascendido a comandante do Afrika Korps no norte de África para apoiar aos italianos na guerra do deserto. Acadou unha brillante folla de servizos como estratega de guerra no deserto, ao expulsar aos británicos de Libia e facelos retroceder ata Exipto, cara ano 1942; as súas vitorias valéronlle o ascenso a mariscal de campo e outorgáronlle o alcume de “O zorro do deserto”(der Wüstenfuchs). En Alemaña era coñecido como “O mariscal do pobo” e os árabes víano como unha especie de liberador do dominio colonial británico. Finalmente, cando andaba escaso de material e combustible, foi vencido polo VIII Exército Británico en Exipto e tivo que retirarse, regresando ao seu país en 1943 (antes da rendición definitiva dos Afrika Korps) nese mesmo ano fíxose cargo das defensas do Muro do Atlántico en Francia e do grupo Exército B. A pesares de que en 1944 comezou a comandar ós exércitos alemáns encargados da defensa do norte de Francia, non se puido evitar o desembarco dos aliados en Normandía. En xuño dese mesmo ano foi ferido nun ataque aéreo e, aínda convalecente, foi acusado de formar parte do complot para matar a Hitler no mes de xullo de 1944 (a chamada conspiración de xullo). Hitler que non quería un xuízo contra o popular “Mariscal do Pobo” e a súa consecuente execución, ofreceulle como alternativa o suicidio a cambio da seguridade e o bo nome da súa familia. O 14 de outubro de 1944, Rommel tomou o veleno que lle levaron dous xenerais por encargo de Hitler, posteriormente sería enterrado cos mais altos honores.
Uxía Gómez Méndez
El diario de Ana Franck
Antía García Diéguez
Carmen Rapado García
El guetto de Varsovia
Antía García Diéguez
Os experimentos do Doutor Mengele
Raquel Almuiña Casas
Mª Isabel Fulgueira Quintás
Las cámaras de gas
Las cámaras de gas se encontraban en el campo de concentración de Auschwitz. Los alemanes las empezaron a utilizar en 1941. Eran espacios subterráneos, con la apariencia de unas “duchas colectivas”, estaban completamente aisladas y poseían un sistema que producía monóxido de carbono, aunque más tarde se utilizo el Zyklon B (un cianurido que al juntarse con la humedad, liberaba grandes cantidades de ácido cianhídrico). La capacidad de la cámara era para unos unos 1.000 o 2.000 presos. Las paredes estaban aisladas acústicamente aunque los alemanes podían observar lo que ocurría en el interior de la cámara por una mirilla de cristal muy grueso. Este tipo de método permitía eliminar, en un solo día, entre 5.000 y 10.000 reclusos y el tiempo de uso dependía de la capacidad de los hornos crematorios. La muerte de la multitud expuesta al gas se producía en 25 minutos. aproximadamente. El gas actuaba afectando al ciclo respiratorio, por lo que las víctimas fallecían por asfixia, mientras sufrían espasmos y convulsiones. Una vez muertos, la cámara era ventilada y los "Sonderkommando", prisioneros empleados como mano de obra en trabajos forzados, entraban y lavaban los cuerpos con mangueras para limpiar la sangre, la orina y las heces, y así facilitar la búsqueda de objetos valiosos, antes de quemarlos.
Pablo Martínez Costales
Hiroshima e Nagasaki
Jorge Gallego Rivas
Paulo Álvarez Busto
Memorias de un superviviente
O Día D: O desembarco de Normandía
Din que o Día D foi o día máis longo da historia. É o día en que as tropas aliadas atacan ós alemáns nas costas de Normandía, para gañar parte do territorio e lograr retroceder aos nazis. Non foi unha tarefa doada, a preparación foi longa. No desembarco participaron acoirazados, destrutores, cruceiros, máis de mil lanchas de desembarco, bombardeiros, cazas, planadores e avións de transporte. Na gran forza aliada participaron norteamericanos e británicos principalmente, pero tamén canadenses, franceses e polacos. Xa en terra, esperando había tropas belgas, checas e holandesas. Os alemáns tiñan preparadas as súas tropas, infantería, acoirazados, bombardeiros, cazas, lanchas, submarinos e destrutores. Estas tropas estaban dirixidas por Rommel. Hitler estaba convencido de que a invasión era unha estrataxema dos contrarios, e que a verdadeira invasión ía ser polo río Sena. No momento do ataque os aliados tiñan pensada unha estratexia para facer crer a Hitler que o ataque sería en Calais. Debido a este erro, os aliados apoderáronse do Occidente de Europa, o que significou o comezo do fin da II Guerra Mundial. Desembarcaron 250 000 homes na costa francesa. Grazas á toma de Normandía, os aliados lograron avanzar ata París e cara o Rhin. A guerra estaba gañada.
Iván García Costa
Batallas da II Guerra Mundial: Stalingrado
A batalla de Stalingrado foi o episodio máis dramático da II Guerra Mundial, e deu un xiro total á contenda. Esta batalla reuniu unha serie de combates en torno á cidade de Staligrado entre 1942 e 1943. As tropas alemanas viñan dunha gran victoria da Guerra Relámpago e avanzaban vigorosamente, pero houbo nun momento no que o exército alemán se dividiu co obxetivo de ocupar Stalingrado, no Volga , un punto clave para avanzar hacia o sur, hacia o Caucaso. En agosto de 1942 o VI exército,ás ordes do xeneral Friedrich Von Paulus, avanzou hacia Stalingrado empezando así un período de terribles enfrontamentos nas rúas ó intentar sacar as forzas rusas da cidade. Esta división non serviu de moito xa que as tropas nazis atopáronse cunha resistencia soviética. En 1942 o exército alemán xa avanzaran ata Stalingrado, non parecía dificil ocupar esta cidade, xa que ían saltando obstáculos hacia as riquezas petrolíferas, carboníferas e de magnesio de Cáucaso. Pero a poboación e o exército vermello amosaron unha gran resistencia e valentía. Stalin ordenou que todos aqueles que abandonaran a súa posición de defensa sería executado, o exercito alemán tamén eliminaba os que fuxían. Os peor equipados eran os rusos, e, ainda que poñían todas as súas forzas, os alemán os tiñan acorralados. A cidade converteuse nun sanguento campo de batalla; os bombardeos continuos, os combates diarios, un millar de avións sobrevolando Stalingrado, a artillería nazi atacando... Sen embargo, os rusos resistían. Os nazis estaban desmoralizados, tiñan mellor tecnoloxía pero quedaron atrapados nunha maniobra rusa, tiveron que rendirse. Para Alemaña esta derrota foi unha humillación. Stalingrado cambiou o signo da II Guerra Mundial.
Sasha Suárez Mosquera
Blitzkrieg: La guerra relámpago alemana
A "guerra relámpago" é unha táctica militar baseada no uso masivo de vehículos blindados, infantería mecanizada, artillería e bombardeos rápidos. Os elementos desta guerra son a rapidez, a sorpresa, a coordinación de forzas e das posicións inimigas, evitando así as reaccións do bando contrario. En 1940 Alemania, con esta táctica invade Noruega, Dinamarca, Holanda e Bélxica. O obxectivo de Hitler era invadir Francia desde Bélxica. O consigue, as tropas nazis entran en París, dando lugar á división de Francia. Hitler intentou conquistar Inglaterra con ataques da aviación e por medio dun gran bloqueo naval , pero non o conseguiu. En 1942 a "guerra relámpago" perde eficacia dando lugar ó fin do Eixe.
Jennifer Almuiña PérezLa "Guerra relámpago" se realizó durante las batallas correspondientes a la primera fase de la Segunda Guerra Mundial: en Polonia, en las invasiones de Francia, los Países Bajos y en la Unión Soviética. Fue muy efectiva debido a las penetraciones por sorpresa, a la falta de preparación general del enemigo y a la incapacidad de reaccionar rápidamente a las preparadas ofensivas alemanas. Las constantes victorias del ejército alemán fueron debidas a este nuevo sistema de guerra llevado a la práctica a partir de los escritos de Guderian, al que Hitler leyó. La Blitzkrieg incluye el uso de maniobras para derrotar al oponente, traza operaciones utilizando la concentración de fuerzas combinadas de recursos móviles en un punto central: los blindados, la infantería móvil, la artillería y el apoyo aéreo. Estas tácticas necesitaban el desarrollo de vehículos especializados, nuevos métodos de comunicación, nuevas maniobras militares y la descentralización de mandos. La Blitzkrieg necesitaba la formación de la infantería mecanizada, los tanques, la artillería y cuerpos de ingenieros especializados. Para conseguir la rotura del frente, la infantería y las fuerzas blindadas, atacaban la línea defensiva del enemigo, apoyada por fuego de artillería y bombardeos para crear una brecha en la línea enemiga y así poder rodearlos. En la fase inicial de la operación, las fuerzas aéreas intentaban ganar superioridad sobre las fuerzas enemigas, atacando los aviones situados en tierra, bombardeando sus aeródromos e intentando destruirlos en combates aéreos. El uso de fuerzas aerotransportadas interrumpían las actividades enemigas. Los alemanes se movían siempre más rápido que las fuerzas enemigas, para ello era importante tener un eficaz centro de decisiones, ésta debían ser ejecutadas rápidamente, por eso se comunicaban de forma verbal o a través de órdenes escritas de poca longitud. En la fase final de la "guerra relámpago" se efectuaba la captura de prisioneros y armamento.
José Montalbán García
O armamento da II Guerra Mundial
Javier Cabana Soengas
jueves, 8 de abril de 2010
O Surrealismo: Miró
Ana VilaGarcía
miércoles, 7 de abril de 2010
As Vangardas de Entreguerras: Miró
Melanie García Vázquez