jueves, 29 de octubre de 2009

Os ecos de Versalles


Versalles marcou o estilo dos palacios europeos do séculos XVII e XVIII. Imos facer un percorrido por algúns deles, o Palacio de La Granja e o de Oriente, os dous en España e o Palacio de Caserta en Italia.
O Palacio Real de la Granja é unha das residencias reais de España e atópase na localidade segoviana de San Ildefonso. As orixes deste palacio están nunha antiga Granxa de Frailes, nun fermoso paraxe no medio da Meseta , na que o rei se encaprichou un bo dia estando de caza, algo semellante o que pasara con Versalles. O estilo arquitectonico encádrase dentro do Barroco .As fachadas combinan o gris do granito e o blanco da pedra caliza. Se algo destacaba de este Palacio eran o parque coas súas fontes. Foi trazado por R. Carlier e posteriormente Bottineau, seguindo o modelo de Versalles. A comparacióndeste palacio con Versalles é constante, e en realidade ambos palacios foron concebidos con fins totalmente distintos. Versalles foi o centro neurálxico de Francia, mentres que La Granja era un lugar de descanso espiritual.
O Palacio de Oriente está situado no extremo occidental da Vila de Madrid e ocupa o mesmo lugar que a antiga Fortaleza Árabe. Posteriormente, sobre esta Fortaleza constriuse o antigo Álcazar dos Austrias, destruido polo lume a noite de Navidad de 1734 . Nos xardíns atopamos o chamado Campo del Moro, proxectado no século XIX, e aquí onde vemos unha das máis belas prespectivas do Palacio. No interior destes xardíns atópase un museo de carruaxes no que podemos ver os coches de cabalos de gala. Actualmente os visitantes do Palacio Real comezan o recorrido turístico polo Museo de Tapices e tamén visitan outras vintecatro salas e dependencias como son por exemplo, o Salón de Alabarderos, a Escaleira Principal ou as Galerías de retratos
O Palacio Real de Caserta atópase no antigo reino de Nápoles e das Dúas Sicilias. Foi mandado construir en 1752 por Carlos I. Neste momento Nápoles era a cidade italiana máis importante e unha das grandes capitais europeas. Por iso, para demostrar o grande esplendor, o rei encomendou un basto Palacio a Vanvitelli. Dise que o rei participou activamente no proxecto e que intentou emular por unha parte a grandeza de Versalles e por outra parte a disposición espacial do Palacio madrileño de El Retiro, no que creceu como infante en España. As dimensións do palacio son impresionantes xa que alberga máis de mil estancias e catro patios de igual tamaño. O estilo é Barroco per xa próximo ao Neoclasicismo. Vantivelli foi o responsable das obras do parque e xardíns, aparte de dirixir as obras do Palacio. O ambicioso proxecto do rei non se limitaba a edificación dun palacio senón a crear unha nova cidade que tivese todos os adiantos urbanísticos da época e fose a capital máis avanzada de toda Europa.
Antía García Diéguez

viernes, 23 de octubre de 2009

El motín del té y la revolución americana


La revolución americana fue un conflicto que estalló entre las trece colonias de América del Norte y su metrópoli Gran Bretaña. Los habitantes de las colonias se manifiestan en contra de Inglaterra animadas por las ideas de igualdad, libertad y tolerancia que llegaban de Europa, además del trato recibido de parte de Gran Bretaña, ya que no les otorgaba representación alguna en el Parlamento de Londres, y debido también a la aplicación de tasas muy elevadas, especialmente las del té.
El “Motín del té” (Tea Party), de hecho, fue el episodio que marcó el precedente de la revolución americana. Tuvo lugar en 1773, en el puerto de Boston, aquí se lanzó al mar todo un cargamento de té como protesta de los colonos a Gran Bretaña y en respuesta al ascenso de los impuestos de éste producto.
En 1776, los representantes de las colonias votaron de forma unánime la Declaración de Independencia estableciendo así los Estados Unidos de América. Gran Bretaña no aceptó esta nueva situación y estalla la Guerra de Independencia. El Tratado de Versalles de 1783 supuso el fin de las reclamaciones británicas. En 1787 se promulga la Constitución de esta nueva nación, basada en los ideales de libertad e igualdad de los revolucionarios. George Washington se convierte en el primer presidente de los EEUU, fue elegido en 1789.
Sofía López García

A Ilustración


Coñécese como Ilustración o movemento filosófico que se orixinou e desenvolveu en Europa, e particularmente en Francia no século XVIII. O precedente histórico máis apegado á Ilustración foi o Renacemento, onde se trataba de rachar co pasado medieval e renacer na nova modernidade. Os Ilustrados eran un grupo de intelectuais procedentes da burguesía e da nobreza. Tratábase dunha nova élite cuxo traballo intelectual tiña un peso crecente nas actividades económicas e na vida política dos estados do século XVIII. Éste movemento cultural desenvolveuse por toda a xeografía europea e americana, se se poidera establecer unha clasificación dos países “máis ilustrados”, á cabeza desta clasificación estarían Francia, Alemaña e Inglaterra.
A Ilustración francesa víu marcada pola preocupación sobre problemas sociais e políticos. Os principais representantes foron Montesquieu, Voltaire, Diderot e Rousseau. A Ilustración inglesa está orientada ao sistema parlamentario e á economía. As principais figuras son David Hume e Adam Smith. En Alemaña, a Ilustración céntrase no análise dos fundamentos e achega da razón. Afigura máis significativa foi Kant.
Varios monarcas aceptaron as ideas da Ilustración como base para as súas reformas. É o que se coñece como Despotismo Ilustrado. O monarca ilustrado é un soberano que acepta os principios deste movemento intelectual e desxa poñelos en práctica para beneficio do Estado e dos súbditos. Carlos III de España rodeouse dun reducido grupo de Ilustrados e, para fortalecer ó Estado, leva a a cabo numerosas reformas orientadas á agricultura, á industria e ao ensino. Tratouse dunha forma de Absolutismo, xa que as reformas, según o lema que todos coñecemos, “eran para o pobo pero sen o pobo”.
Alejandro Pavón Pacior

La esclavitud



El fenómeno de la esclavitud se remonta a las civilizaciones antiguas. Los esclavos eran utilizados como mano de obra, aunque hay excepciones; una tribu africana raptaba a individuos de otras tribus y los drogaban con el fin de ser usados como instrumentos sexuales. En textos escritos en Mesopotamia aparece ya constancia de los esclavos. En Grecia y en Roma fue bastante usual, son civilizaciones esclavistas ya que su base económica es mano de obra esclava. En Europa, durante la Edad Media la esclavitud es sustituida por la servidumbre. Los siervos eran semilibres pero atados a la tierra y a compromisos feudales. Con la conquista de América se “esclavizó” a los indígenas. Sin embargo, debido a la elevada mortalidad de los mismos, consecuencia del duro trabajo al que estaban sometidos y, afectados por las enfermedades procedentes de Europa, en el XVIII se “importaron” esclavos africanos. Comienza así un comercio a gran escala, el “comercio negrero”. Su destino eran las grandes plantaciones del Caribe, del sur de EEUU y Brasil. El comercio de esclavos negros fue acompañado por una ideología racista, incluso se llegó a plantear si los negros tenían alma.

A partir de las ideas de la Ilustración comiezan los movimientos abolicionistas. En Reino Unido hay que destacar la actuación de Thomas Clarkson, quien, en siete años recorrió 35.000 millas a caballo para dar a conocer los horrores de la esclavitud. La revuelta de 1831 en Jamaica protagonizada por 20000 esclavos liberados que quemaron más de cien plantaciones, convenció al gobierno británico de la abolición de la esclavitud. El 9 de marzo de 1927, la Sociedad de Naciones, acaba de forma oficial con la esclavitud.

María Isabel Fulgueira Quintás


jueves, 22 de octubre de 2009

Goya: un pintor entre duas épocas



Naceu en Zaragoza en 1.746. Foi o pintor por excelencia da época neoclásica en España e símbolo de referencia para outros pintores. O seu estilo inaugura o Romanticismo e o comezo da pintura contemporánea , ademáis é considerado precursor das Vangardias pictóricas do séc. XX
Os seus retratos, cartóns para tapices, gravados e cadros reflicten a historia do seu tempo. Esta grande obra divídese en tres fases; a primeira como pintor da corte, na que destacan retratos da familia real e cartóns para a Real fábrica de tapices; a segunda coincide coa invasión francesa e o seu estilo reflicte os sentimentos de traxedia e horror pola guerra; na terceira etapa realizou os cadros máis escuros chegando ó macabro. En 1793 padeceu unha grave enfermidade e achégase a unha pintura máis creativa coa que inicia a fase madura e a transición cara a estética romántica. Ten gran popularidade a súa “maja desnuda” pola polémica qe se desencadeou en torno a identidade da muller retratada. A comezos do século XIX, emprende o camiño cara o arte burgués e cando finaliza o conflicto hispano-francés pinta dous grandes cadros sobre o levantamento do 2 de maio de 1808, que sentan como precedente estético e temático para o “cadro de historia”que alcanza unha mensaxe universal. A súa obra culminante é a serie de pinturas murais ó óleo que decoraron a súa casa de campo, son as “pinturas negras”, que anticipan a pintura contemporánea e os movementos da vanguardia que marcarían o século xx.
Cintia García Fociños. Colaboración IES Palas de Rei

martes, 20 de octubre de 2009

La revolución inglesa




La Revolución Inglesa es el período de la historia del Reino Unido que abarca desde 1642 hasta 1689. Se extiende desde finales del reinado de Carlos I de Inglaterra, pasando por la República y el Protectorado de Oliver Cromwell y finaliza con la Revolución Gloriosa, que destituye a Jacobo II.
Carlos I fue un monarca absolutista, de ahí las tensas relaciones con el Parlamento. Durante su reinado se suceden dos guerras civiles; la primera (1642-1645) enfrenta al rey con el Parlamento, el poder acaba en manos del segundo, de ahí que el rey modere su política absolutista. La segunda guerra civil (1648-1649) enfrenta al rey nuevamente con el Parlamento, con Oliver Cromwell a la cabeza. El rey acaba encarcelado y juzgado por traición. Posteriormente fue decapitado y, debido a esta situación, se proclamó la primera y única república en la historia de Inglaterra. La tercera guerra civil (1649-1651) enfrenta a Cromwell y las fuerzas que apoyaban al sucesor de Carlos I El denominado Protectorado de Cromwell (1653-1660) convirtió a la República en una dictadura militar. El poder estaba en manos del ejército y de la Cámara de los Comunes. En este tiempo, las leyes más importantes fueron las Actas de Navegación. Cromwell, además de lograr paz y estabilidad, fue tolerante con los grupos católicos. Los éxitos del ejército y en política supusieron un gran prestigio en el extranjero. A su muerte, la república se hundió. Con el reinado de Carlos II (1660-1685) y de Jacobo II (1685-1688) se restablece la monarquía. Los opositores de Jacobo invitan a Guillermo de Orange (posteriormente Rey de Inglaterra) a hacerse con el trono inglés, desencadenándose así la Revolución Gloriosa (1688-1689) Guillermo controló el gobierno, y en febrero de 1689 le ofrecieron a él y a María II de Inglaterra la corona, con la condición de que aceptaran la Declaración de Derechos. La Revolución Gloriosa tuvo éxito, el Parlamento era soberano e Inglaterra próspera. Lo importante de esta revolución es el avance político. El continente europeo seguía siendo absolutista y los británicos tenían una monarquía parlamentaria consolidada. Esto también sembró la base política para que posteriormente se desarrollase la Revolución Industrial.
Carmen Rapado García

A Ilustración en España: o Padre Feijoó



Fray Benito Feijoó y Montenegro naceu en Casdemiro (Ourense). Foi monxe benedictino e catedrático de Teoloxía na Universidad de Oviedo. As súas obras teñen un carácter didáctico, e un estilo sinxelo, preocupándose máis do contido que da forma. Difundíu en España os avances da ciencia e do pensamiento europeos. Tivo moitos detractores debido a sus ideas, e foi Fernando VI, quen, comprendendo a importancia dos seus escritos, prohibíu que se lle atacase. Cultivou o ensaio, e a súa obra está comprendida nos oito tomos de "Teatro crítico universal" , e os cinco de "Cartas eruditas", colección de ensaios nos que, de forma sinxela e profunda ,trata sobre a física, filosofía , literatura etc. A súa obra reflicte os aspectos negativos da universidade tradicional, de ahí que durante o reinado de Carlos III se lle tivera en conta á hora de reformar a nova Universidade. A súa situación persoal lle permitiíu dicir cousas que outros non se atreveron ou que a persecución impedíu, e aínda que non quedou libre de críticas, acabou impoñendo as súas ideas e a estar considerado como unha das principais figuras da Ilustración en España.
Paulo Álvarez Busto

As transformacións na sociedade estamental



A sociedade estamental do século XVIII dividíase en dous grupos; os privilexiados e os non privilexiados. Os primeiros eran a nobreza e o clero, posuían terras e non pagaban impostos, ademáis de gozar de concesións honoríficas. Este grupo era moi heteroxéneo, nel atopamos alta nobreza, baixa nobreza, alto clero e baixo clero. Os segundos, os non privilexiados eran a maior parte da poboación (o 90% ou máis). Tiñan en común a obriga do pagamento de impostos. Dentro deste grupo atopábanse a burguesía, as clases populares e os campesiños. A burguesía estaba composta polos banqueiros, grandes artesáns e comerciantes, era o grupo máis activo ecnómicamente e aspiraba ao poder político. As clases populares son os pequenos artesáns, serventes, soldados...Non posuían riquezas. Os campesiños era o grupo máis numeroso, traballaban as terras doutros e estaban suxeitos o pagamento dos censos, das rendas feudais.

A sociedade do XVIII era estática. A nobreza era o grupo dominante, controlaba a maior parte das terras e desempeñaba os principais cargos. Os cambios económicos do XVIII impicaron unha maior producción de bens, un aumento do comercio a gran escala e máis beneficios de capital. A burguesía era o grupo máis beneficiado nesta fase económica positiva e empeza a cuetionarse cos excesivos privilexios nobiliares. Sen embargo, a aristocracia, perdeu influencia en case toda Europa. Perde poder adquisitivo pero segue tendo o poder político e o prestixio social.
Jennifer García Mariño

lunes, 19 de octubre de 2009

Economía en el siglo XVIII



El siglo XVIII se caracterizaba por una especie de “edad feliz” debido al crecimiento económico de la burguesía europea. Los países trataban de industrializarse, pero sin dejar atrás el sistema del Antiguo Régimen. Debido a las mejores condiciones de vida se produjo un aumento considerable de la población.
La industria tiende a instalarse en el medio rural, esto se debe a la presión que ejercían los gremios sobre ellos y que en el campo se reducían costes. Existía una dependencia absoluta de la moneda, todo se compraba y vendía con dinero, el trueque desaparece. Aparece la división del trabajo, lo que producía un aumento de la producción. El comerciante adquiere poder sobre el fabricante (pone el precio) ya que él es quien va a vender el producto. Se buscaba una “economía de aglomeración” (concentración de productos especializados), y se restablecen la libertad de comercio y los impuestos de paso de mercancías. El Estado impulsa la industria con la creación de nuevas fábricas.
En cuanto al comercio interestatal se desarrollaba por mar. El tráfico marítimo establecido con América era el dominante, siendo las grandes potencias Inglaterra, Holanda y la Liga Hanseática (ciudades del norte de Alemania) Los productos transportados se producían en las plantaciones americanas: azúcar, algodón, café. . .
Se denomina comercio triangular al existente entre Europa, África e América. Los barcos salían de las costas de África cargados con esclavos para trabajar en las plantaciones americanas, de América para Europa iban cargados con materias primas para ser elaboradas y de Europa a África, para aprovechar el viaje, llevaban productos elaborados de baja calidad. El comercio por Asia también existía, por medio de la India, la encrucijada de Extremo Oriente, controlada por la Compañía de las Indias Orientales. Aquí el comercio era mucho más peligroso y no siempre las mercancías llegaban a su destino en Europa.
En cuanto al mercado europeo, dominaba el textil francés, el sur de Europa traficaba con semillas, verdura y fruta, e Inglaterra y Países Bajos aportaban la industria.
La agricultura seguía siendo la base de la economía en muchos países, aunque muchos campesinos se quedaron sin trabajo y se trasladaron a trabajar a las fábricas. En esa época se forman grandes empresas capitalistas que a final de siglo empiezan a usar maquinaria.
Raquel Nogueira Fuertes

viernes, 16 de octubre de 2009

O tráfico de escravos



A escravitude é a situación na que un individuo está baixo o control doutro, perdendo a capacidade de dispoñer de si mesmo.
Os escravos eran legalmente definidos como unha mercadoría que o propietario pode vender, comprar, ceder ou ser trocado por unha débeda. Non podían facer nada para deter o seu intercambio. A maioría das veces, había diferenzas raciais entre o comerciante de escravos e escravas, xa que a escravitude está baseada nunha forte discriminación racial, na que a raza á que pertence o propietario está considerada superior á do escravo. É moi raro que os escravos sexan membros da mesma raza que o dono, pero unha das poucas excepcións ocorreu en Rusia durante os séculos XVII e XVIII. Historicamente utilizábase este comercio como actividade económica xa que eran empregados como man de obra.
Na Idade Moderna, o descubrimento e colonización de América foi unha das maiores fontes de escravos, xa que a explotación económica demandaba abundante man de obra. África foi o continente dende o que se exportaban máis escravos. Alí eran capturados e transportados cara as costas occidentais e levados a América a traballar nas prntacións de cana de azucre no Brasil e nas de algodón dos territorios sureños de América do Norte. Moitos morrían no traxecto debido ás condicións infrahumanas da viaxe. Portugal, e máis concretamente Lisboa, foi o maior mercado mundial de escravos.
No século XVI os españois obrigaban aos indíxenas a grandes labores agrícolas e traballar nas minas. Moitos morrían porque non se adaptaban a ese tipo de condicións, xa que os traballos eran moi duros.
No século XIX a supresión da escravitude fíxose en dúas fases; primeiro prohíbese a trata de escravos (Gran Bretaña en 1807 e Francia en 1815), e máis tarde prodúcese a emancipación dos mesmos (1833 por Gran Bretaña e 1848 por Francia). Gran Bretaña foi o país que impulsou máis o movemento abolicionista.
Juan Carlos Rey Vázquez

jueves, 15 de octubre de 2009

Os non privilexiados: a burguesía



Os burgueses son os habitantes das cidades fortificadas que medran a partir da Idade Media. Éstas son os burgos, de ahí o nome de burgueses.
Nas cidades pequenas, a maior parte dos habitantes eran labradores, horteláns e viñadores. Soamente as cidades máis ricas, tiñan como habitantes aos artesáns que exercían un oficio, e aos burgueses que se adicaban a actividades comerciais. Nos países do Mediodía de Europa, calquera artesán podía abrir libremente unha tenda. Sen embargo, pouco a pouco, aparece outro réxime: todos os “obreiros” dun mesmo oficio e cidade formaban unha asociación. Os comerciantes, para protexer as súas mercadorias dos bandidos, reuníanse en caravanas armadas a cabalo. Para colaborar uns con outros, formaron sociedades chamadas guildas, hansas ou cofradías. Reuníanse nunha sala para beber e discutir, e pagaban unha cuota para soster unha Caixa. Algunhas sociedades chegaron a ser moi poderosas. Os comerciantes eran máis valorados cós artesáns, traballaban menos e gañaban máis, pero estaban organizados coma eles en profesións. Os burgueses máis respetados eran os comerciantes enriquecidos e os propietarios. Vivían coma nobles, armábanse como cabaleiros e habitaban en pazos fortificados nas cidades máis populosas e comerciais..
Os burgueses considerábanse fora do sistema feudal, e fixéronse poderosos grazas a creación de redes comerciais que abarcaban toda Europa. Cidades como Venecia e Xénova crearon verdadeiros imperios comerciais. No norte xurdiu a Hansa, que dominou a vida económica do mar Báltico. Incorporáronse novos factores, cando exploradores como Cristóbal Colón e Hernando de Magalláns aventuráronse en mares descoñecidos e descubriron novas terras, grazas a melloras náuticas: a brúxula e a carabela. Aproveitando os seus descubrimentos (Francia, Portugal, España, Inglaterra,...) construíron imperios coloniais, cuxas riquezas levan a cabo o desenvolvemento da industria e do comercio.
Deste xeito, a burguesia era un estamento político case sen contrapeso social, que tiña todo o poder económico nas mans, pero non o político, este comezou a caerlles cando reis coma Luis XIV chamaron os burgueses como ministros do Estado, en lugar da antiga aristocracia.
Esta marxinación política da burguesía deu lugar ás revolucións contra o Antigo Réxime dos séculos XVIII e XIX.
Ana María Meilán Sánchez

miércoles, 14 de octubre de 2009

Versalles, símbolo do absolutismo


Na súa orixe, Versalles era un vello feudo medieval cun pequeno castelo e unha aldea moi preto de París. A súa paisaxe, bosques, lagoas e regatos, convertíano nun lugar ideal para a caza. Amante desta práctica, o rei Louis XIII mercou estes terreos para construir un palacete onde residir durante as xornadas de ocio.
A razón pola que Versalles se convirte na residencia da monarquía francesa foi cando Louis XIV acudíu como invitado polo seu ministro Nicolás Fouquet a unha festa no seu castelo. Os festexos foron de tal despilfarro que o rei sentiuse ofendido; ningún dos seus súbditos podía facer semellante ostentación de grandeza. A partir dese momento, o rei decidiu construir en Versalles o seu gran palacio, aínda que a idea de establecer alí a corte tardaría un tempo.
O rei Sol contratou aos mellores artistas de Francia; o arquitecto Le Vau era quen lle levantaría o novo palacio; o pintor Lebrun encargariase da súa decoración, e Le Notre deseñou os xardíns. Neles habilitouse o invernadoiro e o zoolóxico. O rei desexaba que o seu palacio fora o máis luxoso de Europa, de feito, a inversión inicial foi enorme. Mais adiante construiuse o Gran Apartamento do rei, as estancias da raíña, e a gran fachada occidental con columnas de mármol e balcóns de ferro forxado e dourado. Trala morte do arquitecto Le Vau continuou as obras Jules Hardouin-Mansart.
En 1678, Louis XIV xa decidira que o palacio sería a sede da Corte. Por esta razón erixíronse as dúas grandes zoas para aloxar a todo o persoal administrativo. Mansart foi o responsable da edificación dalgunhas das estancias máis características deste palacio, como a capela, os salóns da Guerra e a Paz, e a galería dos Espellos. Ao mesmo tempo, íanse ampliando os xardíns e en 1680 completábase o Gran Canal, de 1500 m de lonxitude, que intentaba imitar os canales venecianos.
Na decoración interior do palacio o tema dominante é a mitoloxía clásica. O rei quería que simbolizara a grandeza da súa persoa e, por extensión, a de toda Francia. O Gran Apartamento encheuse de estatuas e pinturas de héroes da antigüedade e deuses do Olimpo, incluso había unha representación do Sistema Solar, pois, Louis XIV era o Rei do Sol e todo xiraba o seu arredor.Esta paixón polo culto solar tamén quedou patente nos xardíns, onde predominaban as estatuas de Apolo, deus grego do Sol. Os xardíns presentan unha estructura baseada nun eixe central, por onde corre o Gran Canal, e a partir de alí xurden en eixes secundarios. As avenidas estás distribuidas en forma de estrelas e os estanques coronan as interseccións. No seu tempo de máximo esplendor, os xardíns ocupaban 8.000 hectáreas, aínda que hoxe en día tan só se conservan 100. O terreo estaba poboado polas máis variadas especies vexetais destacando o pavillón da Orangerie, onde o rei reuniu a colección máis bonita de laranxos de Europa.
Entre 1762 e 1768 Louis XV encargou a construcción do Petit Trianon ao arquitecto Ange- Jacques Gabriel,para a súa amante Madame de Pompadour. O aumento de membros da familia real obrigou a Louis XV a levar a cabo modificacións que permitiran albergar aos seus fillos e sobriños en apartamentos dignos do seu rango.
Como regalo de voda de Louis XVI a Marie Antoinette, recibiu o Petit Trianon, e transfoumouno no seu refuxio persoal. Nos seus xardíns buscou respiro do protocolo real.
No século XIX, as estancias de Versalles acolleron o Museo da Historia de Francia, durante o II Imperi convertiuse no cuartel xeral do exército prusiano, e a súa Galería dos Espellos serviu de marco para a firma do tratado de paz franco-prusiano. O palacio tamén foi testemuña das eleccións para a III e a IV Repúblicas Francesas e acolleu a firma do tratado que puxo fin a Primeira Guerra Mundial, ademáis de contemplar o nacemento da Sociedade de Nacións, antecedente da ONU.Na actualidade, Versalles permanece ao servizo da República, e algunha que outra vez acolle nas súas estancias a algún monarca.
Uxía Gómez Méndez

Un día na vida de Luis XIV



O día para o rei Louis XIV en Versalles comezaba as 8:30h coa cerimonia chamada “le lever du roi” (o despertar do rei). O axudante de cámara acercábase a el dicíndolle: “señor é a hora”. Posteriormente o médico e o ciruxián certificaban que tiña unha boa saúde, e aparecían os membros da familia real.
Despois dun cuarto de hora de oracións, chegaba o "petit lever" (o pequeno despertar). Un barbeiro aseaba o rei e dous cortesanos axudabano a vestirse e despois almorzaba . A continuación viña “o grand lever” (o gran despertar), o que acudían entre 40 e 100 persoas, que asistían en silencio mentres o monarca se acababa de vestir.
Despois de estos actos, o rei e os seus cortesanos atravesaban a galería dos Espellos para ir a misa á capela. Durante este traxecto o rei recibia peticións por escrito que un dos seus gardas se encargaba de recoller.
Trala misa o rei reuniase cos seus ministros.
O xantar era as 13:00h. En principio era privado para o rei e a súa familia, pero Louis XIV acostumaba invitar a algúns cortesanos. Había dous tipos de de menú: o primeiro estaba composto por cinco clases de sopa, catorce entrantes e dezaseis entremeses.
Polas tardes, o monarca habituaba pasear polos xardíns ou cazaba polos bosques próximos. Despois, atendía outros asuntos de Estado.
O día aproximábase ó seu fin ás 22:00 ca cena. De novo, o rei e a súa familia ceaban baixo a atenta mirada dos cortesanos. E para rematar, tiña lugar “le coucher du roi” ( o rei acóstase), ás 23:30, cando os nobres elixidos lle daban as boas noites.

Uxía Gómez Méndez

martes, 13 de octubre de 2009

O Rei Sol




Coñecido como o Rei Sol ou Luís o Grande (1638-1715), foi o primoxénito e sucesor de Luís XIII e de Ana de Austria. Luís XIV incrementou o poder e a influencia francesa en Europa. Baixo o seu mandato, Francia non só conseguiu o poder político e militar, senón tamén o dominio cultural con personaxes como Molière e A Fontaine. Luís XIV é un dos máis destacados reis da historia de Francia,creou un réxime absolutista e centralizado, prototipo da monarquía absoluta en Europa.
A pesar da súa mocidade, Luís XIV demostrou ser un rei entregado aos labores de goberno. Todos os luns, mércores e sábados presidía as reunións dunha xunta na que el e un grupo escollido de ministros formulaban políticas que afectaban á vida das súas 20 millóns de súbditos. Desenvolveu dous novos e eficaces instrumentos de poder: un corpo de diplomáticos profesionais e un Exército permanente. A política do monarca baseouse na consolidación do absolutismo, identificando á monarquía co Estado. Viviu en Versalles xunto aos seus cortesáns e favoritas No exterior, a súa máxima preocupación foi manter o prestixio de Francia, levou a cabo unha política expansionista, estendendo os dominios franceses até o Rin.
O final do seu reinado estivo marcado polos primeiros síntomas de decadencia do réxime e da corte, o declive da hexemonía francesa no continente, o fracaso da súa política colonial e o inquietante malestar social xurdido das crises de subsistencias que padecía o pobo baixo.

Raquel Almuiña Casas

A sociedade estamental: os non privilexiados



O Antigo Réxime designa a aquelas sociedades da Idade Moderna caracterizadas polo Absolutismo, unha economía señorial e unha sociedade estamental composta polos grupos privilexiados e os non privilexiados.
Neste pequeno informe centrarémonos no grupo dos non privilexiados; quen eran e en que condicións vivían?
Os non privilexiados eran o estado raso, persoas moi diferentes económicamente, pero unidas pola oposición aos privilexiados. O estado raso pagaba impostos e adicábase a actividades productivas; incluía á burguesía e as clases populares. O grupo máis activo era a burguesía, pero, a pesar do seu enriquecemento polas actividades comerciais, atopábase marxinada do poder. As clases populares incluían aos traballadores e campesiños, era o grupo máis numeroso e as súas condicións de vida moi duras
Coas transformacións económicas do século XVIII acentuáronse as diferencias neste estamento; a burguesía afiánzase e alónxase das clases populares. Os máis ricos imitaban á nobreza, vivían con moito luxo, e casaban aos seus fillos en matrimonios de conveniencia con nobres que tiñan problemas económicos
O resto eran pobres e as súas condicións de vida eran malas, vivían no risco constante de padecer fame e penurias. A suba constante dos impostos non fixo máis que empeorar a súa situación. Os campesiños tiveron que alternar as labores do campo con outros traballos nos meses de inactividade agraria.
En España, ao estado raso pertencía o 90 % da poboación, e, a súa vez, os campesiños ocupaban o 90% deste sector, fronte a pouco máis do 10% da poboación urbana. Na maior parte do agro imperaba o descontento por unha situación económica insostible.

Alberto Núñez Besteiro

domingo, 4 de octubre de 2009

"La balsa de la Medusa"



La balsa de la Medusa es una pintura romántica de Théodore Géricault que hace referencia al naufragio del barco francés "La Medusa" en la costas africanas de Senegal en 1816.
El barco se dirigía hacia la colonia francesa cuando quedó varado a poco más de 50 millas de la costa. La falta de botes salvavidas para todo el pasaje obliga a construir una enorme balsa que se sobrecarga con ciento cuarenta y nueve personas En un principio se intenta remolcar la embarcación con el resto de los botes salvavidas, pero las enormes dimensiones de la misma hace imposible esta misión. Ante esto, el capitán ordena cortar los cabos de remolque dejando la balsa a la deriva.
Dos semanas después, la balsa es localizada por un navío francés. Sólo quedaban a bordo quince personas vivas en pésimas condiciones. Los supervivientes acusaron de abandono al capitán y a los oficiales del barco; además, pudieron relatar la traumática experiencia vivida en la balsa, teniendo que recurrir al canibalismo para poder sobrevivir. Este hecho causó una gran conmoción en Francia. Debido a la presión popular, el rey Luis XVIII se vio obligado a realizar un juicio militar contra el capitán de "La Medusa" quien resultó condenado por abandono de la tripulación.
La obra de Gericault representa una denuncia hacia la oficialidad aristocrática que se había salvado del naufragio y que había abandonado a su suerte a gran parte del pasaje. Se trata de un grito a la esperanza y a la libertad.
Pablo Martínez Costales