lunes, 30 de noviembre de 2009

Gravados da Revolución Francesa


Este gravado representa á sociedade estamental do Antigo Réxime. Vemos a dous nobres, pertencentes ao estamento privilexiado, enriba do lombo dun campesiño, parte do estamento dos non privilexiados. O Terceiro Estado pagaba impostos á nobreza, ao clero e ao Estado. Antes da revolución de 1789, os ministros de finanzas ven que a única forma de facer que o estado saia da bancarrota, é unha reforma fiscal na que os privilexiados pasen a pagar tamén impostos. A nobreza, ante este ataque aos seus privilexios, pide ao rei a convocatoria dos Estados Xerais.


Este gravado caricaturesco da Francia prerrevolucionaria reflicte de novo o avasallamento por parte dos privilexiados sobre os campesiños. A nobreza estaba exenta de impostos, mentras que no Terceiro Estado recaía todo o peso dos mesmos. Na convocatoria dos Estados Xerais para votar o imposto, vence a petición dos nobres, xa que o voto era por estamento e non por cabeza. Ante isto, os deputados do Terceiro Estado, inician unha revolta xurando, na estancia do Xogo da Pelota, unha Constitución para a Nación.


Esta caricatura representa o aplastamento do Terceiro Estado polos estamentos privilexiados. O peso dos impostos era moi grande, e, nas épocas de crises de subsistencias, os principais perxudicados eran as clases populares das cidades e os campesiños. Van ser estas clases quen apoien a revolución de 1789, uns en París na Toma da Bastilla, e outros no campo queimando os documentos nas fortalezas dos nobres.

Verónica Gómez Vázquez, Beatriz Martínez Blanco e Isabel Fulgueira Quintás

sábado, 28 de noviembre de 2009

O Romanticismo: Eugene Delacroix



Eugène Delacroix naceu en Francia o 26 de abril de 1798 e morreu o 13 de agosto de 1863 na capital de este país, París. Delacroix foi un gran pintor francés. Uns din que foi fillo do político Talleyrand, xa que se parece fisicamente, ainda que outros din que no censo aparece como fillo de Charles Delacroix, político do Directorio. Cando era un cativo morren os seus pais, sendo acollido pola irmá que vivía en París. En 1816 ingresou na Escola de Belas Artes da capital e ali fixo amizade con xente maiores ca el, favorecendo o seu desenvolvemento como pintor. Delacroix tiña un temperamento romántico, gustáballe incluir nas súas obras corpos femininos espidos valorizando con eles a beleza.
Antes dos trinta anos Delacroix xa gozaba dunha gran reputación, xa que recibia encargos do goberno monárquico Luís Felipe de Francia. Motivábase escoitando tocar a Chopin, xa que eran grandes amigos, reuníanse a miúdo nas cortes do goberno. Delacroix fixo dúas grandes viaxes, unha a Marrocos e outra a Turquía, que afectaron moito na súa forma de pintar. O observamos na luz dos seus cadros, nos temas e na pincelada. Os seus últimos anos de vida foron moi duros, tiña una grave enfermidade, e isto amósase nos cadros que fixo nesa época. Finalmente, morre en París. Está considerado coma un gran revolucionario do arte e un precursor da pintura do século XX. As obras que destacan deste autor son "A liberdade guiando o pobo" e "A matanza de Quíos" entre outras.
Juan Carlos Rey Vázquez

Delacroix: "A liberdade guiando o pobo"



Este cadro foi pintado por Eugene Delacroix no século XIX. Representa unha escena do 28 de xullo de 1830. O pobo de París levantou barricadas porque o rei Carlos X de Francia suprimira o Parlamento e tiña a intención de restrinxir a liberdade de prensa. Os disturbios e motíns iniciais convertíronse nun levantamento que desembocou nunha revolución que foi seguida polos cidadáns enoxados de todas as clases sociais. Non existiu un único cabecilla. Por iso Delacroix representa a Liberdade como guía que conduce o pobo. Ésta é unha figura alegórica e sensual que amosa todas as características do Romanticismo.
O pobo son todas as clases sociais unidas; represéntase o burgués co seu sombreiro de copa e empuñando o fusil; a súa beira aparecen un andraxoso e un ferido que pide clemencia a Francia. Ao fondo amósanse os lumes e fumes da liorta dun barrio de París. No centro amósase a beleza da dama co símbolo da liberdade, xa que empuña unha bandeira tricolor, o símbolo, a súa vez, da revolución, e cun fusil noutra man. Ós pes da muller hai un moribundo, a súa mirada indícanos que valeu a pena morrer pola liberdade. A obra coverteuse nunha icona universal da loita pola liberdade. Esta obra podemos atopala hoxe en día no Museo do Louvre en París. En 2008, este cadro foi usado pola banda británica Coldplay na portada do seu cuarto disco "Viva la Vida or Death and All his Friends".

Juan Carlos Rey Vázquez

El papel de los sans-culottes en la revolución



Los sans-culottes son las clases populares urbanas de París. Desde los inicios tomaron partido por la Revolución Francesa . Su radicalismo sirvió de apoyo a los jacobinos durante el período del Terror . Fueron los protagonistas de las jornadas revolucionarias. Los sans-culottes chocaban con los objetivos de la burguesía, ésta tuvo que reprimir los movimientos revindicativos de los sectores populares urbanos. En las jornadas revolucionarias de junio de 1793, encabezadas por los sans-culottes, ayudaron a conseguir el poder para los diputados de la" Montaña", con el objetivo de conseguir cambiar la Constitución, pero no lo consiguieron. Las revueltas encabezadas por los sans-culottes durante la primavera y el verano de 1794 tienen las siguientes causas: protesta por la carestía de la vida, el fracaso de la ley del "Máximo general" de salarios y precios, y el mantenimiento del Terror. Fueron los sans-culottes quienes condujeron a la detención de Robespierre y sus seguidores el 27 de julio de 1794 , guillotinados al día siguiente . Al seguir sin conseguir el objetivo de cambiar la Constitución, se produjo el ultimo estallido popular de la revolución en 1794. Durante treinta años el movimiento popular permanecería totalmente inactivo en Francia .

Jennifel Almuiña Pérez

J. L. David: "Napoleón cruzando os Alpes"


Esta pintura romántica fai referencia a cando Napoleón, despois de tomar o poder en Francia en 1799, regresa a Italia para reforzar ao exército alí instalado, e intentar ocupar o territorio en mans de austria nese momento. En 1880, polo tanto, guía ó exército a través dos Alpes polo paso de San Bernardo. Pretendía sorprender ao exército austríaco tomando esa ruta. Houbo duas batallas decisivas, a de Montobello e a de Marengo. Napoleón vence, e a súa proclamación como Primeiro cónsul, permitíu un acercamento a Carlos IV de España. Foi o embaixador francés en España, Jean Marie Alquier, quen lle pedíu ao pintor David, un cadro para colgar no Palacio Real de Madrid como símbolo da nova relación entre os dois países. Bonaparte pedíu outras tres versións a David, unha para o palacio de Saint Cloud, outra para a Biblioteca dos Inválides e outra para o Palacio da República Cisalpina en Milán. Outra versión permaneceu nos diferentes obradoiros do pintor ata a súa morte.
O encargo especificaba un retrato de Napoleón co uniforme de Primeiro Cónsul, foi o propio Napoleón que decidíu aparecer no cadro montado nun cabalo guiando o seu exército a través das montañas. Na realidade, Napoleón iba montado sobre unha mula. O cadro foi unha forma de propaganda, de ahí esta representación de Bonaparte "calmado, montado sobre un fogoso cabalo", tal como suxeríu él mesmo. Os nomes que aparecen no cadro, Aníbal e Carlomagno, son os doutros grandes xenerais que levaron as súas tropas a través dos Alpes, mostrando así a importancia histórica do retratado.
Alejandro Pavón Pacior

Napoleón en Egipto


En marzo de 1798, Napoleón Bonaparte propuso al Directorio llevar a cabo una expedición a Egipto. El Directorio aceptó ya que significaba apartar al general del centro del poder. Un aspecto a destacar de la expedición fue el incluir a un número importante de científicos, no hay que olvidar la devoción de Bonaparte por la Ilustración, aunque muchos vieron en ello una forma de hacer propaganda de su imagen. Se presentó en Egipto como un héroe, como liberador del pueblo de los faraones oprimido por el Imperio Turco. Los egipcios, sin embargo, vieron a los franceses como otra fuerza más de ocupación en su territorio. El 1 de julio de 1798, Napoleón y su ejército desembarcan en Alejandría y salen victoriosos de la batalla de las Pirámides, contra los mamelucos, logrando consolidar su presencia en el mediterráneo y en Egipto. Una vez que consiguió el poder en este territorio, Napoleón ordenó la abolición del feudalismo, además de garantizar los derechos básicos de los ciudadanos. Tras las batallas en Siria y en Jaffa, el ejército de Napoleón es mermado por las plagas. Bonaparte se retira de Egipto dejando al general Kleber al mando.
Alejandro Escariz Segame

viernes, 27 de noviembre de 2009

Exilio e morte de Napoleón


Napoleón Bonaparte foi desterrado polos ingleses á illa de Santa Helena no Atlántico sur en 1815, tras a batalla de Waterloo. Instalouse cun pequeno grupo de seguidores, e alí escribíu as súas memorias. Estaba afectado por unha enfermidade no estómago, sempre tiña certa pesadez e dor no costado dereito. Os médicos sempre lle diagnosticaron unha infección no fígado, pero él sempre sospeitou que padecía a mesma doenza que o seu pai, un cancro no estómago, pero nunca llo dixo a ninguén. As últimas investigacións realizadas con mostras do seu cabelo, revelan que a morte do antigo Emperador dos franceses debeuse á alta concentración de veleno, concretamente arsénico no corpo. Isto suxire que a súa morte foi intencionada, ben un suicidio ou un asasinato. As súas cinzas foron trasladadas a Francia a bordo de Belle Poule en outubro de 1840. A tumba de Napoleón atópase hoxe en día baixo a cúpula dos Inválidos de París. Parece ser que as súas últimas palabras foron "France, l'Armeé, Josephine", ou según outras versións "Teté...Armeé...Mon Dieu". Napoleón estipulou no seu testamento o desexo de ser enterrado ás beiras do Sena. A chegada dos seus restos a Francia foi moi esperada. Centos de persoas visitan a súa tumba cada ano.

Iván García Costa

Napoleón Bonaparte, Emperador dos franceses


Naceu en Ajacio, Córsega, territorio francés. Era fillo de Carlos Bonaparte e Leticia Ramolino, os dous membros da nobreza, pero sen fortuna. Estudiou, de rapaz na Escola Militar de Brienne e despois na Escola Militar de París, aquí obtuvo o grao de subtenente de artillaría. Tras a victoriosa Batalla de Tolón en 1793, na que tivo un papel importante Napoleón, acada o grao de xeneral de brigada, e máis tarde convírtese en xeneral de división. En 1796 foille concedido o mando do exército francés en Italia polos seus méritos en materia bélica. Ese mesmo ano casou con Josefina Beauharnais. Nos anos seguintes a súa carreira militar énchese de grandes triunfos; vence a Austria e loita contra Inglaterra. En 1799 da o golpe de Brumario, chega ó poder e convírtese primeiro en Cónsul, e én 1802 foi nomeado Cónsul vitalicio. En 1804, nunha luxosa cerimonia en Notre Dame, corónase él mesmo Emperador. Napoleón colleu a coroa das mans ó Papa Pío VII e colocouna sobre a súa cabeza. Como gobernante segue unha dura política, sen liberdades e represora, ligou a Igrexa co Estado e redactou o Código Civil, máis coñecido como Código de Napoleón. No ámbito militar, formou o mellor exército do seu tempo, a Grand Armeé. Con él, leva a cabo a súa política expansionista cara a outros países. En 1809 divorciouse de Josefina e casa con María Luisa, filla do emperador de Austria. O inicio da caida de Napoleón foi en 1812 en Rusia, onde o seu exército foi vencido pola fame e o frío. En Waterloo no ano 1815 foi derrotado definitivamente. Foi desterrado á illa de Santa Elena, onde morreu en 1821.

Iván García Costa

jueves, 26 de noviembre de 2009

A guillotina



A guillotina foi a máquina que se comeza a empregar na Francia revolucionaria para aplicar a pena de morte. Tamén se utilizou noutros países europeos. A máquina chamouse"guillotina", por Joseph Ignace Guillotin, deputado na Asamblea Constituínte de 1789, aínda que os inventores foron uns ferreiros. Como foi Monsieur Guillotin quen a suxeriu para as execucións leva o seu nome. O método foi aprobado "porque era igual para todos, sen distinción algunha de rango social". A máquina consiste nunha cuchilla de acero cun lastre de plomo duns sesenta kg na parte superior, éste baixa a gran velocidad polas guías, ata realizar un corte rápido que secciona a cabeza. Según os informes, algunhas veces, a cabeza, xa separada do corpo, podía seguir consciente durante trinta segundos aproximadamente. Nun principio o corte da folla era horizontal, máis tarde, un médico, tras os erros nas probas realizadas en cadáveres, inclinouse para que cortase de forma eficaz a cabeza do reo. Este tiña que acostarse sobre a báscula, o pescozo quedaba aprisionado polo cepo, despois o verdugo accionaba un resorte y a cuchilla caía, separando a cabeza do tronco á altura da cuarta vértebra cervical. Logo, a cabeza se depositaba nun saco de coiro, e non nun cesto como se ve nas películas... Durante a Revolución Francesa morreron na guillotina moitos máis homes que mulleres. Os propios reis Luis XVI e María Antonieta foron executados con este método. Coa abolición da pena de morte en Francia ponse fin á guillotina, un método salvaxe e sanguento.
Diego Rodríguez Fente

miércoles, 25 de noviembre de 2009

Luis XVI e a revolución


Luis XVI, rei de Francia (1774-1792), tivo problemas co Parlamento e cos privilexiados desde o seu acceso ao trono. Os intentos liberais-reformistas, froito da Ilustración, levados a cabo polos seus ministros, Maurepas, Turgot e Necker, afectaban aos privilexiados. As reformas eran necesarias para sacar ó estado da precaria situación na que se atopaba. A reforma económica clave era a aprobación dos impostos que debían pagar todos os grupos sociais, incluida a nobreza, en pé de guerra constante. En 1787 o Parlamento chegou a desacatar as ordes do rei, e Luis XVI reaccionou limitando o poder desta institución representativa. En 1789, debido á presión dos privilexiados, viuse obrigado a convocar aos Estados Xerais. Realizouse unha votación na que non se aceptou a reforma fiscal proposta, isto deu lugar á revolta dos deputados do Terceiro Estado, xa que esixían o voto por persoa e non por estamento. As clases populares de París apoiaron a revolta, e inician o movemento revolucionario aproveitando a inestabilidade política. A "Toma da Bastilla" e a proclamación da Asamblea Nacional, así como a promulgación da Constitución de 1791 son feitos que Luis XVI ten que aceptar. O rei tiña medo deste novo sistema e decide fuxir coa súa familia na coñecida "Fuga de Varennes". Os revolucionarios conseguen deter á familia real. A monarquía cae sen que ninguén poida facer nada, nin o rei Luis XVI nin os monarcas absolutistas veciños como Austria. Despois dun longo proceso xurídico, o 21 de xaneiro de 1793 a monarquía cae o mesmo tempo co fío de ferro que guillotinará ao rei Luis XVI.
Martín Mejuto Sobrado

Charlotte Corday y Marat


Marie Anne Corday d'Armont, conocida como Charlotte Corday, nació en julio de 1768 en París. Su padre poseía una humilde fortuna, y, cuando la madre de Charlotte murió, ingresó con tan solo trece años en un monasterio junto a sus dos hermanas. A los diecinueve años se fue a vivir con una anciana tía suya en Caen. Era la época en la que los girondinos luchaban contra los jacobinos en la Convención, el momento en que Jean-Paul Marat, que para Charlotte representaba la tiranía, triunfaba en París. Corday asistió a varias de las asambleas de los girondinos refugiados en Calvados, codeándose con los principales políticos y desarrollando su odio a Marat. Le escribió varias cartas a éste haciéndose pasar por una de sus seguidoras, y, después de un rápido viaje a París, se presentó en su casa la noche del once de julio de 1793. Marat se encontraba enfermo, había abandonado la Convención pero seguía en la vida política. Charlotte Corday pidió ser recibida, el ama de llaves, celosa amante, lo permitió. Marat la recibió en la bañera, con un tablero de apoyo para escribir las cartas, tal cual como aparece en el famoso cuadro del pintor David. Marat pide a Charlotte la lista de cabecillas girondinos y anuncia que la próxima mujer que estos conocerán será la guillotina. Ella responde clavando una daga en su corazón. Las últimas palabras de Marat fueron "A mí, hermana", refiriéndose posiblemente a su ama de llaves y amante. Charlotte fue detenida muriendo en la guillotina el 17 de julio de 1793.
Raquel Nogueira Fuertes

martes, 24 de noviembre de 2009

O papel das mulleres na Revolución Francesa


Para obter a igualdade de todos os homes, a burguesía loitou polo acceso ao poder político. As mulleres tiveron un papel moi importante durante o período revolucionario francés, xa que axudaron ao derribo da orde feudal. Independentemente da súa condición social, as francesas carecían de calquer tipo de poder, nin político, nin económico nin civil. As mulleres da burquesía permanecían nos seus fogares, oprimidas polos homes da familia, e anuladas no seu desenvolvemento como seres humanos. As mulleres dos homes que se adicaban a agricultura e á industria participaban da miseria e inxustiza da súa clase social. Os seus homes eran como os seus amos.
En 1787, no Parlamento de Grenoble, desafiouse a autoridade do rei. Foron as mulleres as que irrumpiron no Parlamento e atacaron ás tropas reais con pedras e paus. En 1789, na lista dos conquistadores da Bastilla, aparece unha muller, Marie Charpentier. No campo, as mulleres tamén se levantaron contra os señores feudais. En outubro de 1789, ante o problema da escasez do pan, foron as mulleres as que se dirixiron a Versalles e obrigaron á familia real a volver a París para telos vixiados. Dese mesmo ano é a "Petición das mulleres do Terceiro Estado ao rei", nela expresábase o seguinte: "as mulleres do Terceiro Estado naceron case todas sen fortuna. A súa educación foi moi descuidada, mo deficiente. Consiste en levalas á escola(...), unha vez cumpridos os elementais deberes da relixión se lles ensina a traballar(...). Á idade de dezaseis anos todo o que poden gañar son cinco ou seis sous por día. Pedimos instrucción e traballo, non para usurpar a autoridade do home, senón para aumentar a nosa estima, tendo medios para gañarnos a vida"
Foi Olimpia de Gouges a que escribíu "Os dereitos da muller", reclamando a igualdade civil das mulleres. Foi esta muller a que declarou: "Esta revolución non será consumada ata que todas as mulleres sexan conscientes da súa sorte deplorable e dos dereitos que hai na sociedade"
Sasha Suárez Mosquera

Mulleres e revolución: Olympe de Gouges


Naceu en Montalbán nunha familia burguesa. Casou aos dezasete anos cun home maior que ela e co cal non foi feliz. Ó cabo dun tempo quedou viúva e cun fillo. Olympe quedou moi decepcionada co matrimonio. o que calificou de "a tumba da confianza e do amor", e sempre se negou a casar de novo.
Olympe vivía en París e frecuentaba os Salóns onde coñeceu á elite intelectual do século XVIII. Emprendeu unha carreira literaria e montou unha compañía de teatro. A súa obra máis coñecida é "A escravitude dos negros", moi atrevida, xa que pretendía chamar a atención sobre as malas condicións dos escravos negros. Moitos dos actores non a quixeron interpretar porque as súas familias dependían económicamente do comercio de escravos. Por isto, Olympè foi encadeada aínda que os seus amigos lograron liberala. A obra puido ser representada nos anos da revolución.
En 1791 Olympe de Gouges escribíu a súa famosa "Declaración de Dereitos da Muller e da Cidadá" afirmando a igualdade de dereitos entre os sexos. Os seus traballos foron profundamente feministas e revolucionarios. Defendeu a igualdade da muller en todos os seus aspectos da vida pública e privada. A defensa que fixo esta muller dos Xirondinos despois de que estes foran eliminados da vida política deu lugar a súa detención e á condena a morte. Foi guillotinada en novembro de 1793.
Ana Vila García
Raquel Nogueira Fuertes

Mulleres e revolución: Madame Roland


As mulleres participaron activamente nos acontecementos da Revolución Francesa e reivindicaron os mesmos dereitos civís e políticos cos homes. Na Declaración de Dereitos de 1791 ás mulleres negáronlles moitos dereitos que tiñan os homes; participar na vida polítiva, o voto, o acceso o traballo público, a posuir propiedades... Foi daquela cando a voz das mulleres comezou a expresarse de forma colectiva a favor da igualdade entre homes e mulleres.
Madame Roland foi unha destas mulleres. Era filla dun gravador ambicios o e pobre. Dende moi pequena mostrou unha gran capacidade para os estudos, ademáis dun talento indiscutible. Coñeceu a Montesquieu, a Voltaire e a Rousseau. Era unha muller atractiva pero non fermosa, según se dicía. As súas ideas eran claras e os seus modais tranquilos. Casou con Jean Marie Roland, intelixente e de bo carácter. Madame Roland escribíu artigos e tiña un un papel importante na vida política de París. tiña un Salón no centro de París que se converteu no centro de reunións de personalidades como Robespierre e outros líderes populares. Madame Roland foi detida e ingresou en prisión en 1793 xa que, xunto o seu home, criticou os excesos da revolución. O 8 de novembro de 1793 foi guillotinada. Antes de morrer pronunciou a cita polo que é recordada: "Oh Liberdade! Cantos crimes se cometen no teu nome!"
Ana Vila García

lunes, 23 de noviembre de 2009

Vida y ejecución de María Antonieta



Nació en Viena, el 2 de noviembre de 1755, siendo su nombre completo María Antonia Josefa Juana. Era la décimoquinta hija de un total de dieciseis, del emperador del Sacro Imperio Romano Germánico, Francisco I, y de María Teresa, reina de Hungría y Bohemia y archiduquesa de Austria. Desde temprana edad destacó por su gran belleza, poseía unos profundos ojos azules en un rostro armónico que producía gran admiración. Siguiendo la costumbre de la época, fue entregada a una nodriza, aunque recibía grandes atenciones y tiempo de su padre, su madre la Emperatriz era mucho más fría y distante. La niña era inteligente, aunque algo distraída y no le gustaba estudiar. A los trece años, María Antonieta no sabía escribir correctamente ni alemán ni francés, y no poseía conocimientos de cultura general. Con tan solo catorce años, contrajo matrimonio con el futuro Luis XVI , aspirante al trono de Francia. Nunca estuvo enamorada de él. Su matrimonio incluyó muchos escándalos , la reina se escapaba por las noches, en busca de diversiones, era una mujer frívola y de gustos caros y despilfarradora. Su pequeña corte de favoritos estaba integrada por la princesa de Lamballe, la condesa de Polignac, el barón de Besenval y el duque de Coigny. Su primera hija, María Teresa, nació en 1778, y su primer hijo varón, Luis José, en 1781. Vuelve a convertirse en madre en 1785, cuando llegó al mundo Luis Carlos, futuro Luis XVI. Cariñosa y amable, sintió el amor maternal, pero no por eso abandonó su vida de diversiones. Con “el escándalo del collar”, creció la desconfianza del pueblo hacia ella. Ante las masas hambrientas que llegaban a las puertas de Versalles en busca de algo de comida la reina exclamaba¨Que coman pasteles¨ algo que producía un gran enfado en el pueblo. Todo esto contribuía a que la gente odiara cada día más a la reina. Además, los despilfarros seguían. En 1787 nace su última hija, Sofía Beatriz, pero muere al año de vida debido a la tuberculosis.
En los Estados Generales de mayo de 1789, hubo una gran crítica hacia los lujos de la reina. Después del estallido de la Revolución, intentó huir junto a su esposo pero fueron detenidos en Varennes, y recluidos en la prisión del Temple, donde falleció su hijo, Luis XVII, de diez años. El 14 de agosto de 1793, María Antonieta es puesta a disposición judicial ante el Tribunal revolucionario, es acusada de mantener contactos con las potencias extranjeras. Ella lo niega pero el presidente del Tribunal la acusa de alta traición. Al mediodía del día siguiente María Antonieta es guillotinada. Fue enterrada en el cementerio de la Madeleine, con la cabeza entre las piernas.

Antía García Diéguez

París, 14 de xullo de 1789



A Bastilla ou Bastilla de San Antonio (S. Antoine en Francés) foi unha fortaleza medieval que protexía parte da cidade de París entre os séculos XIV e XVI pero que máis adiante se converteu nunha prisión estatal debido a unha grande perda de importancia estratéxica no mapa. Luís XIV convertéraa en prisión para deter aos revolucionarios. Cando mencionamos o seu nome, dámonos conta de que non estamos a falar dunha fortaleza calquera. Sabemos que estamos a falar dunha das fortalezas máis importantes do panorama histórico do s. XVIII xa que albergou un dos sucesos máis importantes da historia francesa e da historia das revolucións: a denominada “toma da Bastilla” que supuxo o fin do Antigo Réxime. A toma da Bastilla ocorreu o 14 de xullo de 1789. Os revolucionarios pretendían coa toma da prisión, acadar a rendición da monarquía francesa para conseguir o fin do absolutismo. Xa levaba a revolución varios meses estendéndose polas rúas de París. A idea dun novo réxime, a creación da Asemblea Nacional e o Xuramento do Xogo da Pelota ocasionaran tensións entre os parisinos. Neses momentos de confusión, o rei pediu axuda a países estranxeiros para que se congregaran arredor de París e arredor do seu pazo, Versalles. Este feito foi entendido polo Terceiro Estado como unha autoproclamación de despotismo por parte do rei e fixo que o pobo se lanzase ás rúas con ánimo de guerra. Unha rea de entre 40000 e 50000 persoas dirixiuse ao complexo de Os Inválidos (Les Invalides en francés), unha residencia de soldados e militares retirados, para coller armas coas que se defender. Os soldados, no interior do complexo non dispararon contra a multitude a pesar de contar con varios canóns. Ese foi o feito que impulsou aos revolucionarios a escalar os muros que arrodeaban a prisión da Bastilla xa que viron que non os atacaban. Ás 15:30 h daquel 14 de xullo de 1789, xa se apoderaran de cinco canóns que dispararon contra a propia prisión para ás 17:00 h entrar dentro e apoderarse das armas e da pólvora. Ás 18:00 h, Luís XVI deu a orde ás súas tropas de evacuar a cidade sen aínda saber que a Bastilla fora tomada polos revolucionarios. Esta orde non chegaría ao Concello ata as dúas da madrugada.
Ás 08:00 h do 15 de xullo, o duque de Rochefoucauld-Liancourt informou a Luís XVI da toma da Bastilla que tardou unhas horas en asimilar a situación. Os revolucionarios dispuxeron trincheiras nas rúas de París mais non foron necesarias porque o rei non mandou atacar ao seu exército, ao que lle ordenara con anterioridade que regresase á cidade. Como consecuencia de todo isto, a insurrección estendeuse por toda Francia. O pobo organizouse en municipios co obxectivo de lograr un propósito de autogoberno. Crearon corpos de gardas nacionais para a súa propia defensa. En zonas rurais, fronte á nobreza que se negaba a perder o seu poder, fincas e castelos foron queimados polos revolucionarios. Esta revolución serviu de modelo a varios países europeos que, en décadas posteriores, tamén organizaron revolucións dando lugar a estados liberais e nacionalistas.

Javier Cabana Soengas

viernes, 20 de noviembre de 2009

El papel de la mujer en la Revolución Francesa


La Revolución Francesa supone un cambio en la historia de la mujer. Hasta la fecha, la mujer era un simple objeto dependiente de las ideas de su familia o de su marido. No podía o no debía tener ideas propias, ya que esto estaba mal considerado por la sociedad. Con la Revolución se generó una preocupación por la relación entre los sexos, y por el papel que desempeñaba la mujer en la sociedad y no sólo en el orden doméstico. A medida que la Revolución fue avanzando, surgieron mujeres que reclamaron la igualdad entre los sexos y en los derechos civiles. A pesar de la lucha emprendida, la mujer no experimentó cambios importantes en su forma de vida tradicional y no logró liberarse de la dependencia de los hombres.
Una mujer relevante fue Olimpia de Gouges (1748-1793). Autora teatral y activista revolucionaria, fue la protagonista de las protesta femenina. En 1791 publicó la Declaración de los Derechos de la Mujer y de la Ciudadana, en ella denunciaba que la revolución hubiera olvidado a las mujeres en su proyecto igualitario y liberador, además de afirmar que la "mujer nace libre y debe permanecer igual al hombre en derechos" y que "la Ley debe ser la expresión de la voluntad general; todas las Ciudadanas y los Ciudadanos deben contribuir, personalmente o por medio de sus representantes, a su formación". El programa de Olimpia de Gouges era claro: libertad, igualdad y derechos políticos, especialmente el derecho de voto, para las mujeres.
Sin embargo, el planteamiento feminista no era compartido por los dirigentes de la revolución, incluso entre los más radicales de ellos. Olimpia no quería que ejecutaran a Luís XVI; días después de la ejecución de este fue perseguía junto a su familia por los jacobinos durante la época del Terror. Murió en 1793 guillotinada.
Otra mujer revolucionaria feminista fue Mary Wollstonecraft. Escritora inglesa (1759-1797) y una de las iniciadoras del pensamiento feminista, fue la madre de Mary Shelley y, en opinión de ésta, "uno de esos seres que sólo aparecen una vez por generación, para arrojar sobre la humanidad un rayo de luz sobrenatural. Ella brilla, aunque parezca oscurecerse y los hombres crean que está apagada, pero se reanima de repente para brillar eternamente". Comenzó a ganarse la vida a la edad de diecisiete años como señorita de compañía, institutriz, modista y maestra, al tiempo que comenzó a escribir y a destacar por su gran inteligencia. Vivió en Irlanda, Francia e Inglaterra y frecuentó círculos de pintores, escritores, filósofos y editores. Es autora de la Vindicación de los derechos del hombre y (1791) y la Vindicación de los derechos de la mujer (1792), obra en la que condena la educación que se daba a las mujeres. Pedía una educación igual para hombres y mujeres y que la universidad fuera gratuita para hombres y mujeres. Murió en 1797.

Melanie Garcia Vázquez

jueves, 19 de noviembre de 2009

Robespierre e o Terror


Maximilien Robespierre nace en Arras o 6 de maio de 1758 no seo dunha familia burguesa. Fíxose avogado e frecuentou os círculos literarios e filosóficos da súa cidade na década de 1780; os seus escritos desa época amosan a influencia das ideas democráticas. Foi chamado o Incorruptible polo seu moralismo revolucionario elevado ao máximo, ademáis era un home de ideais moi altos, que se empeñou en impoñer con procedementos sanguinarios. Accedeu a Asamblea Nacional en 1790 e foi o presidente xacobino do Comité de Salvación Pública en 1792, tras a abolición da monarquía. Adquiriu unha gran popularidade tras dar un golpe de estado antixirondino. Comeza así a etapa do Terror, neste momento levou a cabo a eliminación de cidadáns moderados (xirondinos) e refractarios (monárquicos) mediante a chamada Lei de Sospeitosos, e foi baixo o seu mandato cando se impuxo o novo calendario suprimindo o Gregoriano. Tamén levou a cabo reformas como a escolarización obrigatoria e gratuita, as axudas para os cidadáns máis pobres, o abastecemento das cidades etc. O 27 de xuño de 1794, Robespierre fai un discurso cheo de ameazas, no que comenta a publicación dunha nova lista de inimigos da República para o día seguinte. Este feito o conduce á súa propia morte, é arrestado e posteriormente guillotinado o 28 de xuño de 1794.

Uxía Gómez Méndez
Juan Varela Armas

Maximilien Robespierre

El calendario republicano


En 1792, los Jacobinos se hicieron con el control de la Asamblea Legislativa. Con ellos en el poder es abolida la monarquia y aprobada una Constitución liberal, aunque ésta nunca entrò en vigor. Los Jacobinos pretendían poner fin a todo aquello que consideraban " viejo", "irracional" y "no revolucionario". Por ello decidieron suprimir el calendario religioso Gregoriano creado por un Papa, y crear uno nuevo. El Comité de Instrucción Pública creó un subcomité del que formaron parte matemáticos, astrónomos y poetas. La tarea era crear un original y novedoso calendario. Su inicio se fijó el 22 de septiembre de 1972, coincidiendo con la proclamación de la República en otoño de ese año en París.
El calendario estaba formado por doce meses de treinta días cada uno, con cinco días extra (o seis en un año bisiesto) añadidos al final para mantener la correspondencia con el año solar. Los meses se dividen en tres décadas de diez días, desapareciendo así las tradicionales semanas. Este sistema decimal creó así un calendario mucho más organizado y regular que el calendario Gregoriano. Los doce meses se agruparon por estaciones, es decir, que tenemos cuatro grupos de tres meses, sus nombres tienen relación con los fenómenos fenómenos naturales y de la agricultura. Los años se escribían en números romanos.
Los meses de otoño eran Vendemiaire (vendimia); Brumaire (bruma) y Frimaire (escarcha), los de invierno eran Nivose (nevado); Pluviose (lluvioso) y Ventose (ventoso); los meses de primavera eran Germinal (semilla), Floreal (flor) y Prairial (pradera); los de verano eran Messidor (cosecha), Thermidor (caliente) y Fructidor (fruto). Los sobrantes cinco últimos días del año eran fiestas nacionales, en años bisiestos, el sexto día era el "Día de la Revolución". A los días de cada década se les dió nombres bastante obvios: primidi (primer día), duodi, tridi, quartidi, quintidi, sextidi, septidi, octidi, nonidi y decadi. En lugar de santos, cada día del año tenía asignado una herramienta (los terminados en 0), un animal (los terminados en 5), o una planta o mineral (para el resto de los días).
Este calendario de la Revolución Francesa no murió con los jacobinos, pero la mayoría de la población no se acostumbró a él, de ahí que fuera finalmente abolido en 1806, en época de Napoleón.
Ana María Meilán Sánchez
Pablo Martínez Costales


miércoles, 18 de noviembre de 2009

A fuga de Varennes



O plan de fuga dos reis de Francia foi ben organizado, pero atopouse con diversas dificultades nos días previos. Luis XVI quería viaxar nunha luxosa carroza, digna dun rei, e non nunha pequena carruaxe como se tiña previsto. María Antonieta quixo levar a dúas enfermeiras e ao seu estilista. O seren tantas persoas, puña en perigo o plan. A familia real escapou do Palacio das Tullerías nunha carruaxe sinxela e vestidos sen chamar a atención. De feito, cruzáronse co Conde de Lafayette, e este non se decatou de quen, en realidade eran. O rei deixou escrita unha daclaración queixándose das medidas que foran tomadas nos anos da Monarquía Constitucional e o trato que recibira dos revolucionarios. Tan só un día despois da fuga, foi recoñecida a familia real e arrestados en Varennes-Argonne. Un irmán do rei logrou fuxir cara Bruselas, onde se uníu aos emigrados da revolución. Cando os detidos chegaron a París, a multitude estaba esperando en absoluto silencio. A Asamblea Nacional suspendeu ao rei e mantivo á parella real baixo custodia. Algúns republicanos esixiron un xuízo por traizón á patria. Luis XVI e María Antonieta foron executados na guillotina o 21 de xaneiro e o 16 de outubro de 1793, respectivamente.
Raquel Almuiña Casas e Iago Montes Vázquez.


lunes, 16 de noviembre de 2009

La toma de la Bastilla




La toma de la Bastilla se produjo en París el martes 14 de julio de 1789. A pesar de que la fortaleza medieval conocida como la Bastilla sólo acogía en aquel momento a siete prisioneros, su caída en manos de los revolucionarios de París supuso el símbolo del fin del Antiguo Régimen y el inicio de la Revolución Francesa. La rendición de la prisión, icono del poder de la monarquía francesa, provocó un gran impacto social en Francia y en el resto de Europa, llegando sus ecos hasta la lejana Rusia. Cada 14 de julio, el aniversario de este suceso, es conmemorado en Francia como el Día de la Fiesta Nacional desde 1880.
Sin embargo, la toma de la Bastilla, no fue, en realidad un acto tan glorioso y prestigioso, de hecho, la fortaleza había perdido su función de prisión de Estado. El sitio y la capitulación de la prisión no debió ser un hecho muy heroico, sólo era defendido por un puñado de hombres, y las únicas muertes fueron las del alcalde Bernard de Launay y el político Jacques de Flesselles. Sin embargo, ya desde el año siguiente, el acontecimiento fue celebrado en Francia y conocido en Europa entera, no tanto por la importancia del suceso, sino por su valor simbólico, que aún perdura como un gran acontecimiento revolucionario.
Sí supuso un gran prestigio para los revolucionarios que participaron en ella. En 1790 la Asamblea Nacional votó dar un homenaje a los "vencedores de la Bastilla" otorgándoles una pensión, un uniforme, armamento y un certificado como prueba de civismo ciudadano y agradecimiento de la patria. Una comisión censó oficialmente en ese momento a 954 combatientes. En 1832, se revisó la lista, fijando la cifra final en 630.
José Montalbán García

O Xuramento do Xogo da Pelota




O Xuramento do Xogo da Pelota é un compromiso de unión entre os deputados do Terceiro Estado presentado o 20 de Xullo de 1789 co fin de dotar a Francia dunha Constitución. Os deputados reuníronse na sala da “Jeu de paume” en Versalles. A redacción do escrito correu a cargo de Jean-Joseph Mouir e o abade Emmanuel-Joseph Sieyes. O texto foi lido por Jean Sylvain Bailly (Primeiro deputado do Estados Xerais e presidente da Asemblea Nacional). Este xuramento é considerado como o nacemento da Revolución Francesa.
Para celebrar o acontecemento, os xacobinos, republicanos radicais no poder entre 1792 e 1794 encargáronlle o pintor Jacques-Louis David plasmar o xuramento. David debuxou os rostros dos protagonistas da revolución con detalle, para que poideran ser recoñecidos individualmente. Simboliza o apoio do pobo de Francia o xuramento. Entre os personaxes históricos que aparecen no cadro vemos a Mirabeau, a Robespierre ou a Bailly.
Mirabeau aparece de pe a dereita do cadro, en primeiro plano, tapando a un home que reza, estaba considerado como traidor, de ahí que David quixera deixalo fora da súa obra; pero un dos seus discípulos se propuxo acabar o esbozo do seu mestre. Unha das características de David foi que procurou representar os feitos históricos con fidelidade. No cadro aparece Robespierre, foi un dos membros más influintes do Comité de Salvación Pública e gobernou durante o período dos revolucionarios xacobinos, etapa denominada como o reinado de Terror. A mirada e os brazos de todos os deputados presentes converxen en Bailly, representa o sentimento xeral de unión deste momento histórico.
O pintor do cadro, Jacques Lous David, foi un participante activo na Revolución Francesa e amigo de Robespierre. Tras a caida deste, foi encadeado, máis tarde alineouse co réxime de Napoleón Bonaparte. Foi o pintor da revolución.
Aila Fernández Fente
Ignacio Vilariño Rey