La bomba atómica

El día 2 de agosto de 1939, Albert Einstein, en nombre de varios científicos, le escribe una carta al presidente Roosevelt instándolo a apoyar al grupo de científicos que investigan la utilización de la energía atómica en el denominado Proyecto Manhattan. Las investigaciones nucleares en el mundo se iniciaron en 1905, y en 1938 el científico alemán Otto Hahn descubrió la fisión atómica. Inmediatamente la comunidad científica internacional comenzó la carrera atómica para aprovechar esta poderosa energía para la industria. La carta de Einstein, que refleja la necesidad de desarrollar una bomba atómica antes que Alemania consiga hacerla primero, alerta al gobierno de Roosevelt. En 1941, el ataque a Pearl Harbor aumentó el temor entre los Aliados, pues en ese momento parecía que nada podía detener a las fuerzas del Eje, cuyos ejércitos obtenían victoria tras victoria en todos los frentes. En septiembre de 1942, Roosevelt le da el impulso al proyecto, designando un mando militar, el coronel Leslie Groves. Este reorganizó un equipo de científicos, ingenieros y técnicos, dotándolos de los equipos necesarios para desarrollar su trabajo. El uranio procedía del Congo Belga, y se puso en marcha la construcción de una planta para producir material fisible. En octubre de 1942, Groves nombró al científico Oppenheimer como director de un grupo de científicos europeos dedicados por completo a la fabricación de la bomba atómica. Los laboratorios se instalaron en el desierto de Los Álamos, en el estado de Nuevo México. Ese año, Enrico Fermi logró construir un reactor atómico experimental, con lo que EEUU daba un importantísimo paso en la carrera nuclear. En enero de 1943 Groves adquirió la Hanford Engineer Works, en Oak Ridge, que se convertiría en uno de los mayores laboratorios usados en el desarrollo de la bomba atómica. El enriquecimiento de uranio a gran escala fracasó y el Proyecto Manhattan comenzó a estancarse por multitud de problemas que parecían insolubles. La planta de enriquecimiento redujo su producción a niveles ínfimos, surgieron una serie de fugas que frenaban la producción de uranio y no aparecía ningún diseño plausible para el arma atómica. Lo único que comenzó a funcionar fue el grupo aéreo que tendría a su cargo las operaciones de bombardeo nuclear. Sin embargo, después de muchos problemas, a finales de 1944, todo empieza a encarrilarse, la producción de uranio enriquecido comenzó a incrementarse y las primeras pruebas dieron resultados satisfactorios. La producción de plutonio también alcanzó los niveles deseados y el equipo que diseñaba el arma, finalmente tenía modelos factibles. A comienzos de 1945, la bomba de uranio tenía el éxito prácticamente asegurado y la bomba de plutonio estaba cerca de ser terminada. En esos momentos, el general Groves no se preocupaba por el éxito del proyecto, su preocupación era, que la guerra terminara antes que la bomba estuviera lista para ser lanzada. Durante los meses de mayo, junio y julio de 1945, se hicieron las primeras pruebas reales y la lista de posibles blancos fue depurada. El 16 de julio de 1945, Trinity, la primera bomba de prueba, fue explotada exitosamente en el desierto de Los Álamos. El 6 de agosto se lanza la bomba atómica en Hiroshima y tres días después en Nagasaki.
Raquel Nogueira Fuertes

Tamara de Lempicka

Tamara de Lempicka (1898-1980) foi unha pintora polaca que destacou pola beleza dos seus retratos femininos. Naceu no seo dunha familia de clase alta. Xa de nena era autoritaria e tiña un forte carácter. En 1910 pinta o seu primeiro retrato; o da súa irmá. Nun viaxe a Italia descobre a súa paixón pola arte. Casou en San Petersburgo cun nobre polaco, alí levaban unha vida de luxo, ao estalar a Revolución rusa o seu esposo é detido, e comezan despois unha nova vida en Dinamarca e máis tarde en París. Alí realiza exposicións en diferentes galerías. Trala separación do seu esposo, Tamara coñece a un coleccionista de arte, co que casa, e xuntos, vanse a vivir a EEUU. Alí faise famosa entre a burguesía de New York e de Chicago, donde traballa xunto a Willem de Kooning e Georgia O'Keefe. A pintora morre en 1980, as súas cinzas son lanzadas desde un helicóptero ao cráter do volcán Popocatepetl. O legado que deixou Tamara de Lempicka foi principalmente o tema da muller na pintura. Os seus retratos femininos seguen o estilo do art decó, con influencias do Renacemento italiano (Botticelli e Bronzino). Retratou moitas veces a súa filla, e a mulleres relacionadas coa burguesía artística de París e New York. As súas pinturas chamaron sa atención das grandes estrelas do espectáculo, de feito Madonna ten algunhas das creacións de Tamara de Lempicka.
Melanie García Vázquez

Rohmel: "El zorro del desierto"

Erwin Johannes Rommel, chamado o Zorro do Deserto (der Wüstenfuchs) naceu en Heidenheim no ano 1891 e xusto dezanove anos máis tarde alístase no exército alemán. Participou na Primeira Guerra Mundial no grao de alférez, e durante a loita ascendeu a tenente. A súa actuación valeulle a Cruz de Ferro de Primeira Clase e a Medalla ao Mérito Militar. Ao finalizar a guerra, continuou no reducido exército alemán ao mando dun batallón e ao mesmo tempo traballou como profesor en distintas academias militares. O ascenso ao poder do partido nazi e a política hitleriana de rearme supuxeron un xiro decisivo na súa carreira. Desde o principio da Segunda Guerra Mundial, e xa con rango de xeneral, entrou a formar parte do cuartel xeral de Hitler. Na ofensiva alemá ao canal da Mancha en 1940, Rommel dirixiu a VII División Blindada e tivo un papel relevante na ruptura das liñas aliadas no Mosa e a posterior penetración que conduciu á vitoria alemá. Pola súa rapidez de movementos, a súa unidade foi coñecida como “a División Fantasma”. Ao ano seguinte, foi ascendido a comandante do Afrika Korps no norte de África para apoiar aos italianos na guerra do deserto. Acadou unha brillante folla de servizos como estratega de guerra no deserto, ao expulsar aos británicos de Libia e facelos retroceder ata Exipto, cara ano 1942; as súas vitorias valéronlle o ascenso a mariscal de campo e outorgáronlle o alcume de “O zorro do deserto”(der Wüstenfuchs). En Alemaña era coñecido como “O mariscal do pobo” e os árabes víano como unha especie de liberador do dominio colonial británico. Finalmente, cando andaba escaso de material e combustible, foi vencido polo VIII Exército Británico en Exipto e tivo que retirarse, regresando ao seu país en 1943 (antes da rendición definitiva dos Afrika Korps) nese mesmo ano fíxose cargo das defensas do Muro do Atlántico en Francia e do grupo Exército B. A pesares de que en 1944 comezou a comandar ós exércitos alemáns encargados da defensa do norte de Francia, non se puido evitar o desembarco dos aliados en Normandía. En xuño dese mesmo ano foi ferido nun ataque aéreo e, aínda convalecente, foi acusado de formar parte do complot para matar a Hitler no mes de xullo de 1944 (a chamada conspiración de xullo). Hitler que non quería un xuízo contra o popular “Mariscal do Pobo” e a súa consecuente execución, ofreceulle como alternativa o suicidio a cambio da seguridade e o bo nome da súa familia. O 14 de outubro de 1944, Rommel tomou o veleno que lle levaron dous xenerais por encargo de Hitler, posteriormente sería enterrado cos mais altos honores.

Uxía Gómez Méndez

El diario de Ana Franck

Annelies Marie "Anne" Frank, conocida como Ana Frank, nació en Frankfurt el 12 de junio de 1929. Fue una niña judía perteneciente a una familia de alemanes con una buena situación económica , por lo que vivían rodeados de muchas comodidades. En marzo de 1933, cuando el Partido Nacional Socialista fue elegido para dirigir el municipio de Frankfurt, las cosas para las familias judías se complicaron debido a la gran discriminación promovida por los nacionalsocialistas en contra de los judíos. Por esto, junto con su familia, Anne tuvo que mudarse a Amsterdam, huyendo de los nazis. Se ocultó durante la Segunda Guerra Mundial, desde el 9 de julio de 1942 hasta el 3 de agosto de 1944, en un desván construido en el edificio de oficinas de la empresa en la que trabajaba su padre. Amigos de la familia se convirtieron en sus protectores, les llevaban comida y ropa para Ana y su familia, con gran riesgo a sus propias vidas. En el escondite había ocho personas: sus padres, Otto y Edith Frank; ella y su hermana Margot; Fritz Pfeffer, un dentista judío y la familia Van Pels, formada por Hermann y Auguste van Pels y el hijo de ambos, Peter. Allí le regalaron un diario al cumplir los trece años que utilizó para describir su miedo a vivir escondida durante dos años, sus experiencias, esperanzas, sus sentimientos por Peter, los conflictos con sus padres, especialmente con su madre...Ana descubrió su verdadera vocación de escritora. El 4 de agosto de 1944, la GESTAPO descubrió el escondite de los Frank,alguien los había delatado. Fueron capturados y llevados a distintos campos de concentración en Alemania donde morirían todos a excepción de su padre. Ana murió de tifus el 12 de marzo de 1945, pocos días antes de la liberación de su padre. Cuando éste regresó a Amsterdan, Miep Gies, uno de los protectores durante su encierro, le entregó el diario. En 1947, según deseo de Ana, su padre decide publicar el diario, que se convierte en uno de los libros más leídos en el mundo. Actualmente, la casa en la que vivió escondida Ana Franck en Amsterdam, está transformada en museo.
Antía García Diéguez
Carmen Rapado García

El guetto de Varsovia

El 12 de octubre de 1940, los alemanes implantaron la creación de un ghetto en Varsovia. Esta creación obligó a todos los residentes judíos de Varsovia a mudarse a un área designada que las autoridades cerraron al resto de la ciudad un mes después. El ghetto de Varsovia fue rodeado por un muro de más de 10 metros de altura, coronado con alambre de púas y vigilado para evitar movimientos al exterior del guetto. Las SS y la policía alemana llevaron a cabo la primera deportación del ghetto de Varsovia al campo de exterminio de Treblinka en julio de 1942. En septiembre de ese año, los alemanes ya habían deportado alrededor de 300.000 judíos de Varsovia. Despues se llevó a cabo una segunda deportación en enero de 1943, esta de alrededor de 5.000 judíos deportados. La tercera y última terminó esa primavera, el 16 de mayo. Unos 50.000 sobrevivientes del ghetto de Varsovia fueron deportados en abril-mayo de 1943 a Treblinka, los campos de trabajos forzados de Poniatowa y Trawniki, y Majdanek, después de que los alemanes sofocaran un levantamiento armado de los judíos del interior del ghetto que duró un mes. En agosto de 1944 se puso fin a la revuelta. Las tropas soviéticas liberaron en 1945 una Varsovia totalmente destrozada.
Antía García Diéguez

Os experimentos do Doutor Mengele

Josef Rudolf Mengele naceu en Baviera en 1911 e morreu en 1979 en Brasil. Foi un médico e criminal de guerra nazi, coñecido principalmente polos seus experimentos con seres humanos no campo de concentración e exterminio de Auschwitz, ocasionando a morte na maioría dos casos. Foi apodado "o anxo da morte",e, cando os vagóns de tren con centos de prisioneiros chegaban a Auschwitz, Mengele esperaba no andén xunto a outros médicos para facer unha selección dos máis aptos para a experimentación. Os supervivintes do campo de concentración que o coñeceron, o describían como un oficial aposto, cunha porte aristocrática, impecablemente vestido e perfumado. Os experimentos de Mengele foron financiados polo goberno nazi, e incluían intentos de cambiar a cor dos ollos por medio da inxección de sustancias químicas, amputacións e outras ciruxías terribles como os métodos de esterilización masiva ou os intentos de cambiar a cor do cabelo por medio de dolorosas inxeccións. Realizou experimentos con xitanos e xudeus con deformidades e enfermidades hereditarias e con siameses e mellizos. Co fin da II Guerra Mundial, o doutor Mengele foi prisioneiro de guerra, sendo liberado despois polos aliados, que descoñecían a súa identidade. A pesar dos esforzos de búsqueda, nunca foi detido e viviu ata 1979 baixo varias identidades falsas en Brasil. En 1985 os seus restos foron exhumados e identificados, grazas a un defecto dental. En 1992, os análise de ADN confirmaron a súa identidade.
Raquel Almuiña Casas
Mª Isabel Fulgueira Quintás

Las cámaras de gas

Las cámaras de gas se encontraban en el campo de concentración de Auschwitz. Los alemanes las empezaron a utilizar en 1941. Eran espacios subterráneos, con la apariencia de unas “duchas colectivas”, estaban completamente aisladas y poseían un sistema que producía monóxido de carbono, aunque más tarde se utilizo el Zyklon B (un cianurido que al juntarse con la humedad, liberaba grandes cantidades de ácido cianhídrico). La capacidad de la cámara era para unos unos 1.000 o 2.000 presos. Las paredes estaban aisladas acústicamente aunque los alemanes podían observar lo que ocurría en el interior de la cámara por una mirilla de cristal muy grueso. Este tipo de método permitía eliminar, en un solo día, entre 5.000 y 10.000 reclusos y el tiempo de uso dependía de la capacidad de los hornos crematorios. La muerte de la multitud expuesta al gas se producía en 25 minutos. aproximadamente. El gas actuaba afectando al ciclo respiratorio, por lo que las víctimas fallecían por asfixia, mientras sufrían espasmos y convulsiones. Una vez muertos, la cámara era ventilada y los "Sonderkommando", prisioneros empleados como mano de obra en trabajos forzados, entraban y lavaban los cuerpos con mangueras para limpiar la sangre, la orina y las heces, y así facilitar la búsqueda de objetos valiosos, antes de quemarlos.

Pablo Martínez Costales

Hiroshima e Nagasaki

Os bombardeos atómicos de Hiroshima e Nagasaki foron ataques nucleares ordenados por Truman, presidente dos EEUU en 1945. Foron dirixidos a Xapón os días 6 e 9 de agosto do último ano da guerra, de feito puxeron o punto final ó II Guerra Mundial. O 15 dese mes Xapón anuncia a súa rendición aos aliados. O día 6 de agosto lanzouse a bomba "Little boy", e o día 9 lanzouse a "Fat Man" en Nagasaki. Máis de 120.000 persoas morreron en Hiroshima, e 80. 000 en Nagasaki, ainda que unha porcentaxe importante morreron por lesións e enfermidades derivadas da radiación. Falaremos primeiro de Hiroshima, e logo, centrarémosnos en Nagasaki. Os xaponeses detectaron aeronaves estadounidenses sobrevoando o arquipélago ainda que non pensaron nun ataque aéreo masivo. Soamente deron o sinal de precaución para que a poboación se dirixira ós refuxios antiaéreos. O avión que lanzou a bomba de uranio foi o Enola Gay, que ía acompañado doutro avión fotográfico e outro instrumental. A bomba foi preparada para detonar a 560 metros de altitude, e, en poucos minutos formouse unha gran columna de lume e fume de cor grisáceo e morado. A temperatura do aire en Hiroshima chegou aos 4.ooo º C, que calcinou totalmente o centro da cidade. Tres días despois, o avión B-29 "Bock¨s Car", lanzou unha bomba atómica, esta vez de plutonio sobre Nagasaki, outra cidade xaponesa. Esta bomba tiña a capacidade de liberar o dobre de enerxía que a de uranio de Hiroshima. Os efectos en Nagasaki non chegaron a ser como os da outra cidade, xa que no lanzamento produciuse un erro de 5 Km, ademáis, Hiroshima estaba situada nun val, o que fixo que as ondas de lume se extenderan máis rápidamente que en Nagasaki. Os bombardeos atómicos de 1945 sobre Xapón produciron un gran impacto mundial.
Jorge Gallego Rivas
Paulo Álvarez Busto

Memorias de un superviviente

Víctor Marcos Oppel, rumano, fue liberado de Sachsenhauses el 20 de abril de 1945. Lo que más recuerda "es el hambre...y el "appel", el recuento de prisioneros al volver a las barracas, una ceremonia que llevaba horas y horas bajo la lluvia, la nieve, los 20º bajo cero. ¿Quién podía escapar? Si alguien faltaba era porque había muerto. Entré en el campo de concentración con catorce años y con 78 kilos...Ahora valoro la insistencia de mi madre cuando me obligaba a tomar el desayuno. A veces me iba a la escuela sin tomarlo, y ella no se movía de mi lado hasta que me lo tomaba... Para llegar al campo de trabajo caminábamos siete kilómetros, mal calzados y apenas cubiertos por los uniformes a rayas. No éramos ni siquiera hombres, éramos números. Un día vimos un caballo muerto cubierto de gusanos...pero nos abalanzamos, lo devoramos y vivimos ese momento como un festín...Otro día, mientras limpiaba un vagón, alguien me dijo, "si te preguntan la edad no digas catorce, di que tienes diecisiete". Poco después llegó al campo el gran monstruo, Joseph Mengele. A una orden suya, algunos formaron a la derecha y otros lo hicieron a la izquierda. Yo quedé en medio. Entonces me preguntaron mi edad, dije diecisiete, y me mandaron a la derecha. Así, sin saberlo, salvé mi vida ya que a los de la izquierda los asesinaron en masa. Los de la derecha seguimos trabajando en el campo de concentración. Un paso, un simple paso, era la vida o la muerte.

Colaboración de Marina García Diéguez 2º ESO IES Monterroso

O Día D: O desembarco de Normandía

O Desembarco de Normandía, denominada en clave Operación Overlord, foi un ataque dos Aliados na II Guerra Mundial, levada a cabo no noroeste de Francia, daquela ocupada pola Alemania nazi. Tivo lugar o 6 de xuño de 1944, nesta operación actuaron as forzas estadounidenses e británicas co apoio das tropas francesas, polacas e canadienses. No desembarco participaron forzas aéreas e anfibios para asaltar Normandía e crear un novo fronte dos Aliados fronte ao Eixe. As forzas aliadas fixeron crer aos alemáns que o ataque sería en Calais o 24 de xullo. No primeiro desembarco tomaron as praias cerca de 170 000 soldados, atacando á resistencia alemana. O día seguinte desembarcaron 250 000 soldados máis e 50 000 vehículos para tomar os pobos e as cidades próximas á costa. O 25 de agosto os Aliados conseguiron, cun despregue de millóns de soldados, liberar París, que supuxo o comezo da caída dos nazis.

Juan Varela Armas

Din que o Día D foi o día máis longo da historia. É o día en que as tropas aliadas atacan ós alemáns nas costas de Normandía, para gañar parte do territorio e lograr retroceder aos nazis. Non foi unha tarefa doada, a preparación foi longa. No desembarco participaron acoirazados, destrutores, cruceiros, máis de mil lanchas de desembarco, bombardeiros, cazas, planadores e avións de transporte. Na gran forza aliada participaron norteamericanos e británicos principalmente, pero tamén canadenses, franceses e polacos. Xa en terra, esperando había tropas belgas, checas e holandesas. Os alemáns tiñan preparadas as súas tropas, infantería, acoirazados, bombardeiros, cazas, lanchas, submarinos e destrutores. Estas tropas estaban dirixidas por Rommel. Hitler estaba convencido de que a invasión era unha estrataxema dos contrarios, e que a verdadeira invasión ía ser polo río Sena. No momento do ataque os aliados tiñan pensada unha estratexia para facer crer a Hitler que o ataque sería en Calais. Debido a este erro, os aliados apoderáronse do Occidente de Europa, o que significou o comezo do fin da II Guerra Mundial. Desembarcaron 250 000 homes na costa francesa. Grazas á toma de Normandía, os aliados lograron avanzar ata París e cara o Rhin. A guerra estaba gañada.
Iván García Costa

Batallas da II Guerra Mundial: Stalingrado

A batalla de Stalingrado foi un enfrontamento entre as forzas alemanas e o exército soviético. Foi a máis sanguenta da II Guerra Mundial, deixando case dous millóns de mortos. Consistiu nun conxunto de combates librados entre o verán de 1942 e o inverno do seguinte ano ó redor da cidade de Stalingrado. Hitler tiña un gran interés en apropiarse dos recursos petrolíferos do Cáucaso. A batalla finalizou coa rendición das tropas alemanas tras as feroces carnicerías xunto ao Volga. Foi a primeira derrota de Adolf Hitler na guerra continental, e marcou o cambio de signo na contenda, o que daría lugar á victoria dos aliados en 1945. Na batalla cabe salientar o gran número de baixas do exército alemán. O crú inverno ruso xogou un importantepapel nesta histórica batalla levada ó cine recentemente.

Jennifer García Mariño

A batalla de Stalingrado foi o episodio máis dramático da II Guerra Mundial, e deu un xiro total á contenda. Esta batalla reuniu unha serie de combates en torno á cidade de Staligrado entre 1942 e 1943. As tropas alemanas viñan dunha gran victoria da Guerra Relámpago e avanzaban vigorosamente, pero houbo nun momento no que o exército alemán se dividiu co obxetivo de ocupar Stalingrado, no Volga , un punto clave para avanzar hacia o sur, hacia o Caucaso. En agosto de 1942 o VI exército,ás ordes do xeneral Friedrich Von Paulus, avanzou hacia Stalingrado empezando así un período de terribles enfrontamentos nas rúas ó intentar sacar as forzas rusas da cidade. Esta división non serviu de moito xa que as tropas nazis atopáronse cunha resistencia soviética. En 1942 o exército alemán xa avanzaran ata Stalingrado, non parecía dificil ocupar esta cidade, xa que ían saltando obstáculos hacia as riquezas petrolíferas, carboníferas e de magnesio de Cáucaso. Pero a poboación e o exército vermello amosaron unha gran resistencia e valentía. Stalin ordenou que todos aqueles que abandonaran a súa posición de defensa sería executado, o exercito alemán tamén eliminaba os que fuxían. Os peor equipados eran os rusos, e, ainda que poñían todas as súas forzas, os alemán os tiñan acorralados. A cidade converteuse nun sanguento campo de batalla; os bombardeos continuos, os combates diarios, un millar de avións sobrevolando Stalingrado, a artillería nazi atacando... Sen embargo, os rusos resistían. Os nazis estaban desmoralizados, tiñan mellor tecnoloxía pero quedaron atrapados nunha maniobra rusa, tiveron que rendirse. Para Alemaña esta derrota foi unha humillación. Stalingrado cambiou o signo da II Guerra Mundial.

Sasha Suárez Mosquera

Blitzkrieg: La guerra relámpago alemana

A "guerra relámpago" é unha táctica militar baseada no uso masivo de vehículos blindados, infantería mecanizada, artillería e bombardeos rápidos. Os elementos desta guerra son a rapidez, a sorpresa, a coordinación de forzas e das posicións inimigas, evitando así as reaccións do bando contrario. En 1940 Alemania, con esta táctica invade Noruega, Dinamarca, Holanda e Bélxica. O obxectivo de Hitler era invadir Francia desde Bélxica. O consigue, as tropas nazis entran en París, dando lugar á división de Francia. Hitler intentou conquistar Inglaterra con ataques da aviación e por medio dun gran bloqueo naval , pero non o conseguiu. En 1942 a "guerra relámpago" perde eficacia dando lugar ó fin do Eixe.

Jennifer Almuiña Pérez

La "Guerra relámpago" se realizó durante las batallas correspondientes a la primera fase de la Segunda Guerra Mundial: en Polonia, en las invasiones de Francia, los Países Bajos y en la Unión Soviética. Fue muy efectiva debido a las penetraciones por sorpresa, a la falta de preparación general del enemigo y a la incapacidad de reaccionar rápidamente a las preparadas ofensivas alemanas. Las constantes victorias del ejército alemán fueron debidas a este nuevo sistema de guerra llevado a la práctica a partir de los escritos de Guderian, al que Hitler leyó. La Blitzkrieg incluye el uso de maniobras para derrotar al oponente, traza operaciones utilizando la concentración de fuerzas combinadas de recursos móviles en un punto central: los blindados, la infantería móvil, la artillería y el apoyo aéreo. Estas tácticas necesitaban el desarrollo de vehículos especializados, nuevos métodos de comunicación, nuevas maniobras militares y la descentralización de mandos. La Blitzkrieg necesitaba la formación de la infantería mecanizada, los tanques, la artillería y cuerpos de ingenieros especializados. Para conseguir la rotura del frente, la infantería y las fuerzas blindadas, atacaban la línea defensiva del enemigo, apoyada por fuego de artillería y bombardeos para crear una brecha en la línea enemiga y así poder rodearlos. En la fase inicial de la operación, las fuerzas aéreas intentaban ganar superioridad sobre las fuerzas enemigas, atacando los aviones situados en tierra, bombardeando sus aeródromos e intentando destruirlos en combates aéreos. El uso de fuerzas aerotransportadas interrumpían las actividades enemigas. Los alemanes se movían siempre más rápido que las fuerzas enemigas, para ello era importante tener un eficaz centro de decisiones, ésta debían ser ejecutadas rápidamente, por eso se comunicaban de forma verbal o a través de órdenes escritas de poca longitud. En la fase final de la "guerra relámpago" se efectuaba la captura de prisioneros y armamento.

José Montalbán García

O armamento da II Guerra Mundial

O junker Ju87 ou Stuka foi un avión de ataque empregado pola Luffeware durante a II Guerra Mundial, moi recoñecible polas súas ás de gaivota invertidas. Era estable, preciso e moi efectivo, aínda que pola súa antigüidade era lento e difícil de maniobrar e vulnerable frente os caza inimigos. Os alemáns aprenderon na Batalla de Inglaterra a importancia da superioridade aérea, de ahí o seu uso na táctica da "guerra relámpago" que tantas victorias lles fixo acadar. A velocidade do avión era de 550 kilómetros por hora, a súa carga normal era dunha bomba de 500 kg e despregaba unhas aletas que emitían un ruído aterrrador.

José Gómez Pardellas

Se nos situamos na II Guerra Mundial, podemos falar dunha serie de vehículos que se empregaron durante a mesma. Entre eles, podemos destacar ós seguintes: DUKW, Kübelwagen, o vehículo de recoñecemento Tipo 95 e o Willys MB. Estes vehículos usábanse principalmente para o transporte, tanto de pasaxeiros como de armas ou mercadorías necesarias para a guerra, e rara vez estaban inmersos na parte máis profunda dos combates, xa que non estaban o suficientemente preparados nin tiñan un deseño axeitado. Para este fin, o de combater, os alemáns idearon unha máquina moito máis poderosa e apropiada: o Panzer.

O Panzer foi un carro blindado da Alemaña nazi empregado na II Guerra Mundial. Foron diversas as evolucións deste aparello. Neste caso ímonos a centrar nos comezos do carro, que foi creado para contrarrestar ao T-34, que era o vehículo de combate que empregaban as forzas da Unión Soviética. Foi un carro con diversos nomes (Sd. Kfz, Panzerkampwagen…) pero en 1944, Hitler ordenou que dende aquel momento, o tanque debía ser coñecido única e exclusivamente co nome de Panther. En 1943, sacouse a combate por primeira vez ao Panther. Heinz Guderian, que era o director da fábrica onde se construían, afirmou que non era recomendable facer entrar en combate tan pronto aos tanques, pois o seu desenrolo non estaba completado. Pero Hitler non foi capaz de esperar e ignorou as voces de Guderian. Craso erro, pois os primeiros tanques estiveron pragados de problemas mecánicos. As cadeas e a suspensión rompían a miúdo, e o motor era propenso a requentarse e estalar en chamas. Nos comezos, eran máis os Panzer que quedaban fora de servizo por fallos propios que os que eran destruídos pola acción inimiga. Durante os primeiros enfrontamentos, o T-34 mostrouse superior ao Panzer alemán e por isto, os alemáns enviaron a un equipo que valorase e investigase o funcionamento do T-34. Decatáronse de que este último era superior en blindaxe, rodas e canón. Entón, os enxeñeiros alemáns puxéronse mans á obra e constuíron 2 modelos. Un case idéntico ao T-34 e outro que destacaba por ser máis poderoso e diferente do soviético. Evidentemente, o escollido para os combates foi o último. Despois disto, a evolución do Panzer seguiu o seu curso e apareceron as sucesivas versións II, III, IV, que incorporaban cada vez máis melloras. Logo fabricaron a versión V, sendo esta a última e definitiva. O Panther V estaba constituído por un blindaxe inclinado e un canón sobresaínte (principais características non comúns nos deseños alemáns). Pesaba unhas 43 toneladas e estaba propulsado por un motor Maybach HL 230 V-12 de 23 litros, que entregaba aproximadamente uns 700cv de potencia a 8 rodas dobres entrelazadas de aceiro e rodas de goma en cada lado cunha suspensión escalonada de barra de torsión.
Javier Cabana Soengas

O Surrealismo: Miró

Miró foi un pintor surrealista, el mesmo creou un universo propio de signos, cores, formas e obxectos. O Surrealismo foi un movemento artístico que se desenvolve no período de Entreguerras.Foi unha época de grandes tensións sociais, na que se produce unha crise de valores que se manifesta na arte. O Surrealismo buscaba o irracional a través do mundo dos soños e do subconsciente. Nos cadros surrealistas aparecen imaxes sen lóxica, afastadas da razón, son o produto dos soños, neles, o subconsciente queda liberado. Esta obra de Miró, "Interior holandés I", é do ano 1928. Representa unha escena de interior, nunha habitación da que vemos dúas paredes. Nela aparecen obxectos e figuras colocados sen sentido; son obxectos que se refiren ao mundo animal, algún instrumento musical e unha paisaxe de mar con paxaros voando, ademáis dunha casa e árbores ao lonxe. Miró plasma neste cadro a súa gran fantasía e imaxinación. Rememora o seu propio universo de signos. Miró foi un pintor orixinal, único e irrepetible.
Ana VilaGarcía

As Vangardas de Entreguerras: Miró

"La masía" é unha obra de Joan Miró realizada en 1921. Este autor se encadra no Surrealismo, movemento artístico que se desenvolve na etapa de entreguerras. O cadro amósanos as riquezas da súa terra natal, Cataluña. Todos os obxectos están illados e traballados con moito esmero, son obxectos cotiás representados con claridade e nitidez; aparecen animais domésticos e vexetais da vida diaria no campo. Miró altera a disposicións destes obxectos, por exemplo, fai desaparecer a parede do establo para que poidamos ver o que hai no interior do mesmo; e tamén nos amosa as raíces da árbore do centro da obra. O autor varía a perspectiva dos obxectos, de xeito que aparezan de fronte e outros de prfil, como a regadeira e máis o caldeiro. O uso desta perspectiva ten moito que ver co Cubismo, movemento revolucionario e rupturista descuberto por Picasso a principios do século XX. En "La masía" de Miró predomina o espazo dos soños, o que vai máis alá da realidade, amósanos un espazo "suprarreal". Miró pinta este cadro en París, rememorando a paisaxe catalá, o que pinta é deformado pola memoria, polo seu subconsciente, unha das características do Surrealismo. Sen embargo, o Surrealismo de Miró, baséase na pintura de signos. Vai afastándose da figuración para achegarse, en obras posteriores ó abstracto. Abre unha nova vía ou camiño na historia da arte.
Melanie García Vázquez