O Guernica

O "Guernica" é un cadro de Picasso pintado en 1937. Está inspirado no bombardeo, por parte da aviación alemán, sobre a localidade vasca de Guernica. Esta acción foi unha orde de Francisco Franco. Trátase dun "cadro de historia" de enormes dimensións. É unha obra cubista, corrente pictórica que xurde en 1907 a partir doutro cadro de Picasso "Las señoritas de Avignon". O Cubismo rompe coa perspectiva tradicional, os obxectos e figuras tenden a ser xeométricas, amosando nun mesmo plano todos os puntos de visión. O "Guernica" ten como tema a guerra, non unha guerra concreta, senón o que destrúen todas as guerras. É un cadro, polo tanto, universal, un grito de dor ante os horrores das contendas, froito da sinrazón humana. A composición é triangular, recordando os frontóns gregos e os tímpanos romanos. A obra foi realizada en tonos brancos, negros e grises; aproximándose así ás fotografías en branco e negro do bombardeo. As figuras que aparecen amosan o Picasso máis expresionista; a muller que chora; os mortos, o cabalo e o toro, a lus do candil...Todos son signos do horror que o autor nos quere transmitir.

Ana Mª Meilán Sánchez

Holliwood: a meca do cine

Greta Lovisa Gustafson naceu nun barrio humilde de Estocolmo (Suecia) en 1905. Foi un dos principais mitos do cine, o seu rostro está considerado o máis perfecto da séptima arte. A súa retirada aos 36 anos engrandeceu a lenda. Foi considerada polo American Film Institute como unha das cinco mellores estrelas da historia do cine. Coñecida como "A Divina", a súa vida estivo rodeada de gran misterio, e por cuestións que nunca tiveron resposta. A súa soltería deu pé a rumores sobre a bisexualidade da actriz, din que foi amante de Dolores del Río, da escritora Mercedes de Acosta e de Marlene Dietrich. Con esta última, tamén gran actriz, evitou en Holliwood todo contacto, negando todo. Greta Garbo comeza a súa carreira en Suecia, con catorce anos foi escollida para campañas publicitarias dos almacéns para os que traballaba. En canto a súa fotografía apareceu na prensa, foi chamada para unna curtametraxe, e despois recibiu unha beca para a Escola Dramática de Estocolmo. O seu primer film en Holliwood foi "O torrente", seguida de "Love" e "A muller lixeira" , convertíndose así nunha gran estrela do cine mudo. A chegada do sonoro non a perxudicou, a pesar de que o acento sueco se lle notaba moito. As películas "Mata Hari", "A raíña Cristina de Suecia" e "Anna Karenina" e "Ninotschka", "Gran Hotel", e "Camille", marcaron a súa carreira. Tras a rodaxe de "A muller das duas faces" abandona o mundo do cine. A Academia de Holliwood quixo entregarlle un óscar honorífico pero Greta o rexeita. Tras a súa retirada, viviu afastada dos flashes doe reporteiros, sempre se ocultou tras unhasgafas escuras, con sombreiros e pañuelos. Finalmente morreu á idade de 84 anos, a súa fortuna pasou a unha sobriña, Greta nunca casou, de nova rexeitou ao seu gran amor: John Gilbert.

Sofía López García

A Abstracción holandesa: Piet Mondrian

Este é un cadro de Piet Mondrian, o máis destacado artista da Abstracción holandesa. O seu título é "Tableau I" e pintouse en 1921, en pleno período de Entreguerras. Mondrian utiliza as cores primarias, o branco e o negro. Cada unha das cores ocupa unha área ben calculada, xa que de cada unha delas depende do conxunto. A Abstracción xeométrica reduce a pintura a trazos horizontais e verticais que pechan planos de cor pura. O blanco e o gris dividen o cadro creando efectos de gran intensidade. O vermello e o azul son pesados pero dispostos con moito coidado, como si se tratase dun sistema de equilibrio. O resultado é unha expresión máis dinámica que estática. Mondrian, ao intentar representar o cadro nas súas dimensións, evita crear a ilusión de profundidade, omitindo toda liña curva ou diagonal. O artista holandés recrea na súa pintura, a paisaxe de chairas do seu país.
Raquel Almuiña Casas

Dalí: "La persistencia de la memoria"

"La persistencia de la memoria", conocido también como "Los relojes blandos", es uno de los cuadros más conocidos del pintor catalán Salvador Dalí. Pintado en 1931, con la técnica del óleo sobre lienzo, pertenece al movimiento surrealista. El Surrealismo se desarrolla en Entreguerras, una época en la que la I Guerra Mundial pone fin al ideal burgués y a la razón humana, sentando las bases del caos. En el Surrealismo, las referencias al psicoanálisis de Freud, los sueños, los símbolos sexuales , la fantasía y los escenarios irreales, frente a lo lógico y razonable, son sus características más destacables. Se pretende mostrar la realidad desde el punto de vista del subconsciente. En esta obra observamos un paisaje de costa, con una importante luz y color, con la fantasía de unos relojes blandos. El paso del tiempo representado por los relojes y por las hormigas que aparecen en este cuadro es una constante en la obra de Dalí. Como curiosidad, cuenta Dalí que una noche tomó queso Camembert muy maduro, tanto que se deshacía. Se acostó reflexionando sobre la consistencia de las cosas, el espacio y el tiempo. Se levantó, y añadió en una pintura ya empezada los relojes blandos que parecen jugar con el tiempo.
Pablo Martínez Costales

O Surrealismo: Dalí

Dalí es un pintor, escultor y diseñador español nacido en Figueres en 1904. Fue uno de los artistas mas representativos del Surrealismo, aunque experimenta también con el Cubismo, y el Futurismo. Se formó en la Escuela Municipal de dibujo de Figueres y, desde 1921 en la Escuela de Bellas Artes de San Fernando de Madrid. Durante su estancia en la residencia de estudiantes conoció a muchos poetas y artistas de vanguardia, como Federico García Lorca , que después integrarán la Generación del 27 . Durante este período su pintura se caracteriza por la influencia del Cubismo de Picasso, además de la Pintura Metafísica. A lo largo de su vida demostró poseer una personalidad excéntrica y original. Durante la Guerra Civil se empapa de los los maestros del Renacimiento y del Barroco. A partir de aquí comenzó a pintar sobre todo temas religiosas. Debido a sus simpatías hacia el Fascismo, Dalí fue expulsado del grupo Surrealista por Breton en 1933. Más tarde, se trasladó a los Estados Unidos donde permaneció asta 1955 . Durante esta etapa Dalí se centra en la figura de su mujer Gala mostrando una preocupación por la temática sexual . En 1955 regresó a España donde se retiró a vivir a Porlligat ( Girona ) donde muere en 1989.

Jennifer Almuiña Pérez

Entender a arte abstracta: Kandinsky

Vassily Kandinsky é o iniciador dunha nova tendencia artística, a Abstracción. Cando en París o Cubismo revolucionaba as artes plásticas, Kandinsky pinta en Alemania a súa primeira acuarela abstracta. Era o ano 1910. Nela non existía referencia figurativa algunha, eran liñas, formas, puntos e cores sen ningunha relación coa realidade exterior. Expresaba un estado emocional, que a figuración xa non podía transmitir, xa que "como as palabras, era unha linguaxe xa moi usada". O artista necesitaba exteriorizar os seus sentimentos e o fai mediante a abstracción, cada signo equivale a un son. Busca un arte espiritual, imaxinativo e intuitivo. Kandinsky sentou as bases desta nova arte, consolidada polo propio autor e por outros grandes artistas do século XX; Miró, Mondrian, Malevich, Goncharova, Pollock, Rothko ou F. Stella entre outros.
Pablo Martínez Costales

O Dadaismo: Marcel Duchamp

Esta obra de Marcel Duchamp hai que encuadrala no Dadá ou Dadaísmo. Foi un movemento artístico, comprendido entre 1916 e 1922, baseado na negación dos valores cotiáns, que eran alterados, para ser levados ao museo e ser considerados arte. O Dadá caracterizouse por ser un movemento provocador. De feito, colocarlle bigotes á Mona Lisa era unha maneira de desacralizala, así como colocar un urinario no museo. Os dadaístas pensaban que unha obra calquera, polo feito de estar no museo, xa adquiría a categoría de obra de arte. Duchamp naceu en 1887 en Blainville (Francia). e comeza a pintar desde moi novo. Despois de realizar varias obras na liña do Fauvismo, dedicouse a experimentar na arte de vangarda. Foi un pioneiro na arte cinética e dos "ready mades". En "Desnudo baixando unha escaleira" expresa o movemento continuo a través dunha cadea de figuras cubistas superpostas. Os "ready mades" eran a combinación de obxectos cotiás, por exemplo a roda dunha bicicleta ou un portabotellas, que podían converterse en arte. Duchamp foi un provocador, esa é a súa importancia na historia da arte, ademáis de influir notablemente no Surrealismo de entreguerras.
Ignacio Vilariño Rey

Picasso e o Cubismo

Pablo Ruiz Picasso (1881-1973) foi un dos grandes artistas do século XX. Revolucionou o mundo da arte, especialmente da pintura. Foi un pintor precoz, cando tiña 19 anos realizaba cadros realistas. A diversidade de estilos é unha característica constante na sua traxectoria artística, e niso consiste a súa xenialidade: buscar de forma constante novos camiños na pintura. Na súa Épopca Azul, as súas obras presentan un tono dramático, con persoaxes escuálidas que viven na miseria máis absoluta. Utiliza figuras alongadas que recordan a El Greco. A seguinte etapa, a Época Rosa, caracterízase por tonalidades máis claras, e os temas son máis alegres que na etapa anterior. Tras estas etapas, moi próximas ao mundo posimpresionista e simbolista, descubre o Cubismo. Esta nova tendencia caracterízase pola descomposición da realidade en figuras xeométricas, aportando diferentes puntos de visión nun mesmo cadro. O obxectivo é pintar os obxectos en formas poliédricas e "facetadas". "Las señoritas de Avignon" de 1907 inician o Cubismo, movemento que terá grandes repercusións nas artes plásticas e na arquitectura do século XX. O Cubismo, en Picasso, pasa por duas fases, primeiro o Analítico; donde as figuras se descompoñen en formas xeométricas e no que as obras perden a cor, usando os grises, cinzas e ocres; e logo o Sintético, no que os planos van ser máis grandes e os obxectos recoñécense moito máis que no Cubismo anterior. Nesta etapa introduce o collage para o mellor recoñecemento das realidades do cadro. Nos anos 20 a obra de Picasso aproxímase ao Surrealismo. A Guerra Civil supuxo un gran impacto para Picasso, de feito intentou expresar nos cadros o sentimento de angustia e dor, por iso as figuras aparecen deformadas o máximo. "El Guernica" expresa todo ese sufrimiento de angustia vital. O tema, como indica o seu título, fai referencia ao bombardeo desa cidade. Chama a atención a deseperación e o horror que transmite esta gran obra mural. Picasso nunca abandonou o Cubismo, sen embargo, nos seus últimos anos recobra a alegría de vivir, expresada a través das paisaxes tranquilas e evocadoras da Costa Azul francesa.

Olalla Gómez Aguiar

Picasso: Las señoritas de Avignon

"Las señoritas de Avignon" de Pablo Picasso es de 1907. Está hecho mediante la técnica del óleo sobre lienzo y se conserva en el Museo de Arte Moderno de Nueva York. Pertenece al Cubismo, un movimiento que nace en Francia y que sentó las bases de las vanguardias del siglo XX. No se trató de un "ismo" más, sino de la ruptura definitiva con la pintura tradicional. El Cubismo se consolidó como nuevo "estilo" entre 1907 y 1914, año de comienzo de la I Guerra Mundial. En "Las señoritas de Avignon", Picasso elimina todo lo relacionado con la tradición, rompiendo con el Realismo, además reduce toda la obra a un conjunto de planos angulares sin fondo ni perspectiva espacial, en la que las formas están marcadas por líneas claro-oscuras. Rompe también con el ideal existente, hasta la época, del cuerpo femenino. Dos de los rostros (los que se encuentran a nuestra derecha), muestran la influencia de las máscaras africanas que se conocieron en Europa por aquella época. Los rostros centrales recuerdan a los frescos medievales y a las primitivas esculturas ibéricas, y el rostro que se sitúa anuestra izquierda recuerda un perfil egipcio. Los colores que destacan son el rosa, los cafés claros y los tierras. Los rosados están en relación con el "Período Rosa" de Picasso, y los tierras anticipan el Cubismo posterior, el denominado "Período Analítico". Esta obra marca el inicio del arte moderno, rompiendo con la perspectiva del Renacimiento, imperante hasta ese momento.
Carmen Rapado García

El holocausto judío

Cando o réxime nazi acada o poder en Alemania, adopta medidas contra os xudeus, considerados alleos a "pura raza aria" e culpabilizados da dura crise en Alemania tras a I Guerra Mundial. Desde 1918, as organizacións de extrema dereita, a través dunha propaganda intensiva, marcaron ós xudeus co estigma de acaparar actividades do mercado negro en tempos de guerra. A "Noite dos cristales rotos" en novembro de 1938, o réxime nazi manda incendiar todas as sinagogas e destrozar os escaparates dos negocios xudeus. Foi o sinal para que centos de miles de xudeus buscaran refuxio noutras nacións. Sen embargo, aqueles con menos posibilidades económicas, permaneceron en Alemania para facer fronte a un incerto futuro. Todos eles tiñan que identificarse cunha estrela amarela visible na súa roupa, non podían acceder aos baños públicos, nin a actividades de ocio que fixeran posible o contacto interracial, así como obedecer aos toques de queda, non podían andar pola rúa máis trde das oito da noite... Os barrios xudeus quedarían limitados aos famosos guettos das grandes cidades, miles de xudeus foron deportados a eles; e mais tarde, os campos de concentración serían o destino da poboación semita. O maior campo de traballo e de exterminio foi Auschwitz en Polonia. As súas víctimas procedían de toda Europa, e foro empregados como man de obra. Algúns prisioneiros foron utilizados para experimentos médicos, por exemplo a esterilización. A maioría dos prisioneiros morreron gaseados, , e tamén polas consecuencias da fame e da desnutrición. Creáronse enormes crematorios para incinerar os corpos das víctimas borrando así as pegadas do exterminio.
Jose Gómez Pardellas

Os campos de concentración nazis

En la Europa de Hitler destacan los nombres de Dachau, Buchenwald, Mauthausen, Ravensbrück, Madjanek, y, sobre todo Auschwitz. Son campos de concentración nazis. La vida en ellos se caracteriza por la escasa alimentación, el alojamiemto en barracas, las condiciones higiénicas catastróficas y el trato inhumano de los guardas. A esto hay que añadir los crueles castigos, estos iban desde la privación de comida hasta la horca, pasando por azotes, aislamiento en celdas estrechísimas etc. El ambiente de terror era permanente. Los presos clasificados como no aptos para el trabajo era enviado a la cámara de gas o asesinado por una aplicación de fenol. Más de un millón de personas murieron en campos de concentración. Los médicos de las SS realizan ensayos y experimentos en seres humanos vivos, por encargo de las farmacéuticas o en el marco de la investigación sobre "higiene racial". Estos experimentos constituían el camino hacia la muerte. El mayor campo de concentración y de exterminio nazi fue Auschwitz. Estaba situado a pocos kilómetros de la frontera polaca, fue creado en mayo de 1940 y dirigido por las SS, a las órdenes de Himmler. El campo es liberado por el ejército soviético en enero de 1945. En esos cinco años, más de un millón de personas, el 90% judíos, fueron asesinados en la cámara de gas, o por enfermedades derivadas de la desnutrición o experimentos médicos del infame Doctor Mengele. Auschwitz está considerado como el símbolo del genocidio judío y fue declarado Patrimonio de la Humanidad por la UNESCO en 1979. A la entrada del campo, se conserva el letrero de la entrada del campo de exterminio; "Arbeit match frei" ("El trabajo os hará libres")
Melanie García Vázquez
Iago Montes Vázquez

Eva Braun

Detrás dun gran home sempre hai unha gran muller. Sen embargo, quen estaba detras do monstruo? Eva Braun foi a compañeira e amante de Adolf Hitler. Naceu o 6 de febreiro de 1912 en Munich, era filla dun maestro de escola e dunha modista, que tiveron duas fillas máis, Ilse e Gretel. A familia de Eva era católica e de clase media-baixa. A súa relación con Hitler empezou en 1930, cando tiña 18 anos, e él 41. Hitler mandou investigar se tiña antepasados xudeus. Nunca se amosaba en público con ela por razóns de prestixio. Os historiadores sempre a definiron como "unha rubia tonta e superficial". Sen embargo, unha biografía actual varía esta visión dela. Eva vivíu , xunto a Hitler, en Berghof, a sé nazi nos Alpes. Era moi aficionada á fotografía e tomou moitas escenas da vida cotiá do ditador. A Eva gustáballe fumar, beber, bailar, lucir moda italiana e facer festas na famosa casa dos Alpes. Intentou suicidarse dúas veces, a razón foi a soidade que sentía coas constantes ausencias de Hitler. En abril de 1945, pouco antes de acabar a II Guerra Mundial, Eva trasládase co seu compañeiro ao búnker, e, ante a chegada inminente dos rusos, cásanse. O día seguinte, 36 horas despois da cerimonia e dous minutos despois do suicidio de Hitler, Eva tamén acaba coa súa vida.
Verónica Gómez Vázquez

Clara Petacci

Clara Petacci foi última compañeira de Mussolini. Naceu en Roma o 28 de febreiro de 1912 no seo dunha familia de clase alta. A súa familia sempre lle chamou "Claretta", un diminutivo agarimoso. Era moi guapa físicamente, e desde moi nova expresou a súa admiración por Mussolini, do cal tiña retratos na súa habitación. Contactou con él e fíxolle unha entrevista persoal en 1932. A partir desta data comezaron os dous unha relación extramatrimonial, xa que o dictador italiano estaba casado daquela con Rachele Giudi e Clara con Ricardo Federici, un tenente da Aeronáutica o que abandona en 1936. No momento de empezar a relación , Clara tiña 20 anos e Mussolini 49. Nos seus diarios, Clara Petacci expresa o gran amor que ela sentiu polo Duce, e según di éste foi "romántico e moi apaixoado". Os dous viviron os últimos anos das súas vidas nun suntuoso palacete romano. Foi asasinada salvaxemente xunto a Mussolini o 28 de abril de 1945. Parece ser que tratou de salvar ó seu amante no último instante, interpoñéndose no camiño das balas dos partisanos, o que demostra a súa valentía. O seu cadáver foi exposto, tras ser fusilada, xunto a Mussolini e outros dirixentes fascistas, nunha praza de Milán.
Verónica Gómez Vázquez

Adolf Hitler

Adolf Hitler naceu o 20 de abril de 1889 en Braunau, Austria, que pertencía ao Imperio Austrohúngaro. Foi o cuarto fillo dunha familia de clase media. De novo era un gran estudante, tiña unha mente prodixiosa, en Primaria obtivo excelentes cualificacións, pero cando comeza a Secundaria, suspendeu e tivo que repetir curso. Foi unha rebelión contra o seu pai, contrario a que Adolf seguira a carreira de pintor. Máis tarde trasladouse a estudar a Viena, alí se preocupa pola pintura e a arquitectura, aínda que non consigue entrar na Escola de Belas Artes. Con 24 anos trasládase a Munich para eludir o servizo militar xa que non lle gustaba cumprir ordes de oficiais húngaros e xudeus. Cando empeza a I Guerra Mundial decide alistarse como voluntario no exército, donde foi ascendendo progresivamente. Tras a guerra, crea un pequeno partido nacionalista de extrema dereita, comeza así o Nazismo. Hitler era un gran orador, con moito carisma, o que fai que gañe poder. Nos seus discursos atacou ós países que asinaron o Tratado de Versalles, xa que sentía un gran poder de vinganza tras o novo mapa europeo; e ós xudeus aos que consideraba culpables da mala situación da República de Weimar nos anos 20. Obtivo un gran apoio no seu partido, e decide dar un intento de golpe de estado en 1923. É recluido en prisión, e alí redacta a súa obra “Mein Kampf”. Nas eleccións de 1932, os nazis impóñense, e Hitler elimina á oposición, gobernando en solitario tras a morte de Hindenburg. En pouco tempo, logrou afianzarse no poder. Estableceu o nacional-socialismo como único partido legal, eliminando ós seus opoñentes do seu propio partido e a colaboradores de dubidosa fidelidade, iniciando o proceso de eliminación de diversos grupos raciais, políticos, sociais e relixiosos aos que consideraba «inimigos de Alemania» e «razas impuras», o que o levou aos campos de concentración para a liquidación sistemática de comunistas, xudeus, Testigos de Jehová, xitanos, enfermos mentais e homosexuais. Hitler viviu unha das maiores expansións da produción industrial en Alemania, ademáis de infraestructuras, ferrocarrís e obras civís. Durante a II Guerra Mundial, Hitler presionou a Austria para a unificación con Alemania, e fixo unha entrada triunfal en Viena. En 1941 tres millones de soldados alemáns atacaron la Unión Soviética, rompendo o pacto de non agresión que Hitler asinara dous anos antes. Esta invasión incluíu os Estados Bálticos, Bielorrusia, e Ucrania. Pero os alemáns non conseguiron chegar a Moscú debido ás temperaturas glaciais do inverno ruso, unido á feroz resistencia soviética reforzadas con tropas especialmente adaptadas a condicións extremas. A invasión non logrou o triunfo rápido que Hitler quería. Este foi uns dos principais motivos da caída de Hitler como ditador. Con el acaba o Nazismo. O 22 de abril de 1945, Hitler admite que a derrota era inminente, e que Alemania perdería a guerra. Solicitou ó seu médico que lle recomendara un método fiable de morte. O día 30, Hitler acaba coa súa vida dous minutos despois da súa compañeira e amante.

Juan Carlos Rey Vázquez

Adolf Hitler naceu en Austria o 20 de abril de 1889. Foi un militar e político alemán, líder, ideólogo e fundador do Partido Nazi ou NSDAP. Ascendeu ó poder durante un período de crise económica, social e política, acentuada polos efectos da Gran Depresión de 1929 e o descontento da poboación en Alemania, consecuencia da derrota da I Guerra Mundial. Ao longo do seu mandato político utilizou a propaganda estatal e o seu discurso persoal para convencer ás masas, resaltando a súa oposición ao Tratado de Versalles de 1919, contra o pobo xudeu, contra o pacifismo, e ó comunismo internacional. Resaltaba nos seus discursos o nacionalismo alemán, o militarismo, o racismo, a preservación da raza aria e a recuperación armada dos territorios europeos perdidos na I Guerra Mundial polo Imperio alemán. Despois de reestruturar a industria e a economía, e frear en pouco tempo a inflación e o desemprego, Hitler gañou o apoio popular. Rearmou e organizou as Forzas Armadas en Alemania, establecendo unha dictadura totalitaria personal que eliminou a democracia de Weimar. O seu réxime caracterizouse pola diferenciación racial, a supremacía aria e a persecución étnico-relixiosa e política. Esa dictadura prohibía os partidos e sindicatos, e toda a produción literaria e artística de autores prohibidos. Todos os länders quedaron supeditados ao Reich, o gran imperio creado por Hitler. O exterminio masivo dos inimigos políticos e personas consideradas racialmente "inferiores" foi levado a cabo mediante unha gran rede de campos de concentración en Alemania e nos territorios conquistados despois de 1938. Este sistema levou á morte a uns seis millóns de xudeus, o que foi chamado holocausto tempo despois; así como tamén a homosexuais, xitanos, eslavos, discapacitados físicos e mentais, prisioneiros de guerra soviéticos e opositores políticos ao seu réxime. A historiografía, a memoria colectiva e a cultura popular en xeral mantén a Hitler como unha das figuras máis negativas e crueles da historia, o mal en estado puro. Hitler suicídase xunto a súa compañeira Eva Braun o 30 de abril de 1945, cando a II Guerra Mundial tocaba ó seu fin.
Carmen Rapado García

Benito Mussolini

Benito Mussolini naceu o 29 de xullo de 1883 en Dovia dei Predappio (Italia), fillo dun ferreiro anarquista revolucionario e unha mestra de escola.Tivo unha educación anticlerical e antimilitarista. De neno sempre foi conflictivo, sendo expulsado de varios colexios. De mozo traballou como mestre e foi director do xornalsocialista Avanti!. En 1910, contraeu matrimonio con Rachelle Giudi, do que naceron cinco fillos. Creou o seu propio diario en Milán "Il Popolo d'Italia", de carácter ultranacionalista, despois de ser expulsado do Partido Socialista. En 1919 creou os "Fasci di Combattimento", de ideoloxía anticapitalista, nacionalista e antisocialista. En 1921 constitúese o Partido Fascista, e, tras a "Marcha sobre Roma" o 28 de outubro de 1922, o rei víctor Manuel III encárgalle a Mussolini formar goberno. A ditadura legalizouse en 1925. En 1929 firma o Pacto de Letrán co Papa, terminando co conflicto do Vaticano e gañando numerosos simpatizantes católicos. Entra na II Guerra Mundial xunto a Hitler. Foi derrocado en 1943 por un golpe de Estado ,pero, tras un breve exilio volve a Italia para fundar un réxime apoiado por Alemania. Cando este réxime fracasa o Duce intenta fuxir. Sen embargo, foi apresado e fusilado xunto a súa compañeira Clara Petacci, preto do Lago de Como. Os seus corpos estiveron expostos publicamente nunha praza de Milán.
Iván García Costa

Jennifer Almuiña Pérez

Marie Curie: una mujer en un mundo de hombres

María Sklodawska nació en Varsovia en 1867, fue hija de un científico y una profesora, ésta les dió una educación a sus cuatro hijos, todos ellos muy inteligentes. La madre de María contrajo tuberculosis, y, durante toda su infancia, creció lejos de ella, al igual que sus hermanos. En 1878, tras la muerte por tifus de Zosia, la hermana mayor, muere también su madre. Esto generó una gran tristeza en María, siempre echó en falta el cariño de su madre. María se volvió más callada y triste. Sin embargo, fue muy buena estudiante, acabó con éxito sus estudios de Secundaria e ingresa en la Sorbona de París, una de las pocas universidades en las que aceptaban mujeres. Obtiene una licenciatura de Física y luego de Matemáticas. Allí conoce al que será su esposo, Pierre Curie. El viaje de novios consistió en un tour en bicicletas por gran parte de Europa. Ambos esposos se dedicaron a la investigación sobre el radio, por lo que reciben el Premio Nobel de Física, junto a Becquerel en 1905. Al año siguiente y ya con dos hijas, Pierre curie muere atropellado por un coche de caballos, dejando a Marie muy desolada. Para superarlo, se vuelca en su trabajo. En 1910 consigue aislar el radio en forma de metal, y en 1911 recibe su segundo Premio Nobel por sus estudios sobre el peso atómico del radio, galardón que no fue a recoger debido al escándalo que supuso su romance con un hombre casado. Fue la primera mujer que ocupó una cátedra en la Sorbona. Con el comienzo de la I Guerra Mundial en 1914, Marie y su hija Irene, se dedican a equipar hospitales del frente con rayos X, gracias a estos se podían localizar mejor las lesiones y los médicos podían operar con menos riesgos. Terminada la guerra, Marie recibió grandes honores y siguió sus investigaciones en modernos laboratorios. En 1933 Marie enferma, muriendo en 1934 por causa de las continuas exposiciones a la radiación. Fue enterrada junto a su esposo. Los estudios de Marie Curie marcan el camino hacia los descubrimientos sobre la estructura del átomo. La radiación fue útil para el tratamiento del cáncer, la generación de electricidad y el diagnóstico de pruebas médicas. Marie Curie vivió en un mundo, en aquella época, vetado a las mujeres, vivió en un mundo de hombres. Su hija Irene continuó su obra, abriendo el camino hacia la física nuclear.
Sofía López García

A moda dos anos 20

Os "felices anos 20" refírense á década de prosperidade dos Estados Unidos, anos nos que a economía crece, dando lugar a importantes cambios na sociedade. A moda cambia totalmente, sobre todo nas mulleres, xa que se sentían máis libres e iguais que os homes. Renovaron totalmente a súa vestimenta, foi a súa forma de manifestarse. Os largos das faldas e vestidos aparecen nas pasarelas a altura dos xeonllos, moitos homes viron mal isto, xa que as ligas de suxeción das medias quedaban ao descuberto. Sen embargo, convertíronse en bonitos accesorios xa que incluso se lle engaden pedras preciosas. Moitas mulleres que non tiñan curvas no seu corpo chegaban a vendarse o busto para lucir máis .

Na vestimenta apareceron cores totalmente novas e brillantes. Os vestidos sen mangas foron os preferidos nesta época, eran simples, con cores claras e con contas. Usáronse materiais novos coma o nailón e novos cortes máis estilizados. Os zapatos e medias foron o novo foco de atención debido ás cores, novos estilos e materiais. As medias de seda en sombra de cor pastel eran as favoritas das mulleres. Os traxes de baño, de ser escuros, anchos e feos pasaron a ser axustados e lixeiros, con moito colorido. Os sombreiros eran elegantes e orixinais. Estaban feitos de novos materiais, e as mulleres os combinaban dependendo da vestimenta que levaran. Os había de froitas, flores, con encaixes,con alas amplas... Os bolsos e monedeiros eran de diversas e bonitas cores, e convertéronse nun accesorio indispensable, xa que non se saía da casa sen eles. Outros accesorios coma pulseras, colgantes, broches, reloxos, aneis complementaban a vestimenta a xogo co bolso, zapatos e sombreiros. Os deseñadores se inspiraron inspiración en Oriente e Exipto. As mulleres maquillábanse cunha base de cor clara, os ollos estaban pintados cun lapis de cor negra en forma de media luna, as sombras maquillábanse tamén con rimel e as cellas pasábanlle un lapis marrón moi fino, desa forma quedaban unhas cellas bonitas. Nos beizos levaban cores da gama do vermello e os coloretes dun ton rosa. Os cabelos levábanse curtos, se eran largos facíanse ondas. Unha das mulleres máis importante destes anos foi Madame Paquin, que foi nombrada presidenta na seción de moda de París e fundou casas da sua marca por toda Europa. Fíxose famosa debido ós seus luxosos e románticos vestidos artesanais, incluso creou vestidos de rúa para poñelos de noite. Ainda agora, na actualidade, vestimos con características desa época na que tanto primou a moda feminina

Sasha Suárez Mosquera

Roosevelt e o New Deal

Franklin Roosevelt foi presidente dos EEUU durante catro mandatos, entre 1933 e 1945. Puxo en marcha un programa político e económico coñecido como o New Deal, que se aplicou trala crise de 1929, de importantes repercusións no panorama internacional. O Estado interviu na economía, creando seis grandes grupos de medidas; as xerais, as orientadas á agricultura, á industria, ás obras públicas, dirixidas ao investimento privado e ás accións sociais. O Estado controlou a banca, dando axudas a pequenas e medianas empresas para saír a flote, ademáis de crear emprego mediante a subvención de grandes obras en infraestructuras. Desta maneira controlaba o paro, e axudaba a rexurdir a moitas empresas que se viran obrigadas a pechar tras o "Xoves Negro". Roosevelt creou novos organismos federais para intentar restablecer a prosperidade do país. O obxectivo do New Deal era devolver a confianza no sistema bancario americano e recuperar así investidores. Grazas a este programa, e o bo mandato de Roosevelt, antes do comezo da II Guerra Mundial, EEUU xa estaba recuperado tras os largos e míseros anos da Depresión.
Ana Vila García
Ignacio Vilariño Rey

Isadora Duncan: Bailando á vida

Esta muller revolucionou o mundo da danza, foi unha gran artista, crítica de arte e unha gran defensora dos dereitos da muller. Naceu en San Francisco en 1878, o seu nome era änxela, pero desde pequena é coñecida como Isadora. Cando tiña cinco anos, a súa familia sabía con toda certeza que a rapaza sería unha excelente bailarina. Aos dez anos xa estaba nun colexio especial para o ensino da danza. Aos dezasete traballou en New York xunto ao Dramaturgo Augustin Daly, que lle deu a oportunidade de actuar en varios escenarios de EEUU. Máis tarde, Isadora foise a Inglaterra para estudiar danza grega, presentando en Londres excelentes actuacións. O éxito obtido abriulle as portas nos escenarios europeos, recorrendo Francia, Italia e Grecia, lugar este último donde creou un templo da danza. Máis tarde abriu en Berlín unha escola de ballet. Isadora tivo unha vida triste, morreron tres dos seus fillos en tráxicas circunstancias, non puido volver aos EEUU acusada de comunista., tivo problemas coa bebida, varios intentos de suicidios...A súa vida foi tamén moi revolucionaria; viaxou por toda Europa, era atea, bisexual, social-revolucionaria, partidaria da URSS, tivo moitísimos amantes...En 1926 escribe a obra "A miña vida" e morre en 1927, estrangulada por un longo chal que se lle enganchou nunha roda do seu automóbil mentres conducía.
Melanie García Vázquez

O crac do 29

A denominación de "felices anos vinte" ou "anos tolos" corresponde a prosperidade económica que tivo Estados Unidos a partir dos anos 20 e que acabaría co crac do 29. Esta época de prosperidade comezou sobre todo no 22. Isto ocorreu debido a varios factores: que EEUU foi o único que saíu beneficiado da I Guerra Mundial xa que non perdeu moitos soldados e os campos de batalla foron en Europa (o que provocou a destrución de moitas fábricas europeas). Con isto, EEUU aproveitouse desta situación exportando os seus produtos a Europa, que estaba necesitada, e ademais facendo préstamos dos que máis tarde cobraba os intereses. O comezo dos pagos a prazos provocou o consumismo en EEUU, o automóbil, electrodomésticos ou o teléfono eran aínda inventos recentes e resultaban bastante custosos, e con esta forma de pago a xente que non tiña un poder adquisitivo alto podía pagalos. Esta etapa tan boa economicamente acabaría o 24 de outubro, no denominado "Xoves Negro". Ocorreu porque as exportacións agrarias ían en decadencia, debido en gran parte a que Europa se estaba recuperando da guerra, isto deixou sen emprego a 10 millóns de habitantes estadounidenses que optaron polo éxodo rural e foron vivir ás cidades. Por medo a non dar vendido estes produtos moita xente dirixiu a súa mirada a bolsa para obter beneficios. A compra de accións provocou a súa súbida, pero esto era unha burbulla especulativa, xa que as accións non subían polo seu valor real, senón pola demanda que tiñan. Moita xente pediu créditos os bancos para comprar accións. Cando estas accións pararon de subir, todos quixeron vendelas para perder o mínimo posible, o que desembocou na baixada de prezos; e cantas máis accións se vendían máis baixaban os prezos. O 29 de outubro os bancos pediron os cartos do diñeiro prestado e estes cartos non os tiñan os cidadáns. Este día foi chamado o "Martes Negro" e o verse na ruína, moitos decidiron suicidarse. Finalmente esta crise repercutiu no resto de mercados mundiais porque EEUU era o principal proveedor de mercancía e capital, unhas mercancías que deixarían de exportarse en gran medida, e un capital que sería repatriado.

Juan Varela Armas

Martín Mejuto Sobrado

Coco Chanel: a imaxe da nova muller

Gabrielle "Coco" Chanel foi unha deseñadora francesa de moda convertida nun mito grazas a súa personalidade fría e enigmática. Impuxo a partir dos anos 20 un estilo intemporal ao marxe de todas as modas. Naceu en Saumur, a súa nai morre moi nova e ela é levada a un orfanato.O seu apodo, Coco, procedía dunha canción de moda. Coco sempre foi moi libre, e pronto se instala en París donde traballou co modisto Rabaté, e xa en 1909, abre unha sombrerería co nome de Chanel no centro da capital. Tras este negocio, Coco abre varias boutiques de moda de gran éxito. Nesta época comeza a utilizar o punto nos seus deseños, o considera moi práctico porque non se arruga, e o seu estilo era sobre todo, cómodo e práctico. Os seus vestidos e traxes deste momento están inspirados na moda masculina. Despois da I Guerra Mundial, a casa de costura de Chanel, é das máis importantes do momento. Lanza a moda do cabelo curto, fomenta a sinxeleza no vestir, con traxes prácticos, incluso pantalóns deseñados para unha muller moderna, innovadora e libre. Coco é a deseñadora do célebre vestido curto e negro, este color só estaba, ata entón, reservado para o luto. Convírtese nun clásico da moda feminina, a sobriedade é a marca do seu estilo. Os deseños de Coco sempre van acompañados de complementos adecuados, por iso recurre á bisutería como sobrias xoias de pedras semipreciosas, perlas, brazaletes etc. A partir de 1930 aposta por unha silueta máis feminina, por iso utiliza seda nos elegantes traxes de noite. Durante a II Guerra Mundial pecha a súa casa de costura para adicarse aos perfumes. Sen embargo, nos anos 50 volve a abrir, o símbolo desta volta é o traxa chaqueta de tweed escocés, zapatos de dous cores e bolso de material acolchado con cadea dourada. A deseñadora morre en 1971, despois dunha azarosa vida.

A continuación podemos ver unhas imaxes da vida e traballo desta revolucionaria deseñadora.

Antía García Diéguez

Las mujeres en los años 20

En los años 20, en las sociedades industrializadas, las mujeres empezaron a formularse su papel en la vida familiar y en la sociedad. Sus protestas iban dirigidas a favor de una mayor presencia en la vida pública. Empiezan así a tener un mayor acceso a la educación y a mejores trabajos, además de conseguir una progresiva independencia económica. En esta época empiezan a exigir el voto femenino, una de las causas principales de la movilización de las mujeres. Pensaban que el voto les daría acceso a las decisiones políticas y les permitiría elaborar leyes que eliminasen las desigualdades. En España, las mujeres en los años 20 tuvieron mayor acceso a la educación, de hecho, accederían a la Eucación Primaria y a la Secundaria, para kuego formarse profesionalmente. De todas formas, la mujer todavía estaba muy por debajo del hombre. En esta década cambió la moda, al empezar a trabajar fuera de casa, los vestidos largos y los complicados peinados resultaban incómodos, de ahí que se acortaran las faldas, estas se volvieron rectas y el cabello se llevara corto y manejable. Las mujeres fueron, poco a poco, tomando hábitos que hasta ese momento estaban asociados al hombre como fumar en público o conducir.
Melanie García Vázquez

O charleston

Este estilo de baile practicouse nos anos 20 e foi sinónimo de diversión neste período. Orixinouse en 1903 como unha danza foklórica negra na cidade de Charleston, en Carolina do Sur. Chegou a convertirse nunha moda popular despois da sua presentación nun musical negro, tendo gran difusión primeiro en EEUU e máis tarde en Europa, ainda que foi perdendo as suas orixes. Podía bailarse só ou en parella, tamén en grupos en compases de catro por catro. Utilizábanse patadas e pasos como o famoso Susy Q e o xiro sobre un pe, tocando o talón á vez e aplaudindo alternativamente.O crarlestón foi o protagonista das noites e da diversión. As mulleres maquillábanse, fumaban, bebían, ata levaban pantalóns. O único que importaba era divertirse.
Jorge Gallego Rivas

Rosa Luxemburg

Rosa Luxemburg foi unha muller que desempeñou un papel importante no movemento socialista revolucionario na República de Weimar. Naceu en Polonia, no seo dunha familia xudía. En Varsovia comezou a frecuentar asociacións políticas. Tivo que fuxir de Polonia para evitar a cadea polas súas actividades políticas. Instalouse en Suiza e máis tarde emigrou a Alemaña. Afiliouse ao Partido Socialdemócrata Alemán, para logo crear, xunto a Karl Liebnecht, o grupo Espartaquista. Foi detida novamente, e tras ser posta en liberdade, colaborou na fundación do Partido Comunista alemán, tras os sucesos de Rusia. Rosa Luxemburg opúxose á violencia, de feito criticou a represión dos bolxeviques. Sen embargo tomou parte no levantamento espartaquista en Alemania en 1919, e foi executada xunto a Karl Liebnecht en Alemania nese mesmo ano.
Ana Vila García

Trotsky no exilio

Este ano cúmprense setenta anos do asasinato de Trotsky en Coyoacán, lugar de México donde estaba exiliado. A orde de execución veu de Josef Stalin. Trotsky fora o colaborador máis achegado a Lenin, líder da revolución bolxevique. Foi un brillante escritor e xefe do Exército Vermello desde os seus inicios. As disputas internas trs a morte de Lenin en 1924 o relegaron primeiro, para despois ser obrigado ó exilio. Trotsky era partidario de exportar a revolución fora da recén creada URSS, sen embargo Stalin prefería consolidar a revolución interna no territorio soviético. A ideloxía de Stalin impúxose e Trotsky tivo que sair do país. Trotsky distanciouse así da revolución bolxevique, e da dictadura do Partido. Refuxiose en México, alí coñeceu ó pintor Diego Rivera e a súa muller, tamén pintora, Frida Kahlo. Con esta se rumoreou que tivo unha relación amorosa. As circunstancias da súa morte nunca quedaron aclaradas, pero é posible que figuras do partido comunista mexicano (prosoviéticos) estiveran implicados. En maio de 1940 sufre un primeiro atentado, sen éxito. En agosto do mesmo ano, un comunista, Ramón Mercader, asesta un golpe a Trotsky cun pico de alpinismo, morrendo ao día seguinte. Con él morría tamén unha parte da revolución.
Colaboración de Isabel G. Piñeiro

O Totalitarismo: Stalin

Stalinismo e Totalitarismo identifícanse. Stalin impón unha Dictadura do Terror na URSS tras a morte de Lenin e ata a súa morte no ano 1953. O seu réxime intervén de forma asfixiante en todas as esferas; política, económica, cultural... Non diferencia entre a sociedade civil e o Estado, o individuo non existe, senón que está ao servizo da sociedade, do Estado. Partido e Estado están totalmente identificados. O único partido permitido é o Comunista (PCUS), os demais partidos e os sindicatos están prohibidos. Stalin estableceu un réxime de terror contra todo disidente do sistema. Desde un primeiro momento leva unha política represiva, as purgas e as deportacións eran constantes. O Comité do Pobo para Asuntos Internos ou MKVD era o organismo que vixiaba as purgas, que a súa vez, era controlado e vixiado por Stalin. As purgas iban contra o exército, era necesario eliminar a moitos altos cargos; e contra o Partido, xa que había dirixentes bolxeviques de épocas anteriores. A represión máxima foi entre os anos 1936 e 1938. Neste último ano, oito millóns de rusos foron deportados a campos de traballo. Lévase a cabo unha rusificación en todo o país. Stalin impuxo o culto a súa personalidade. No campo económico, o Estado controlou absolutamente a economía a través dunha amplia burocracia. Controla o que hai que producir, consumir, aforrar e investir. O sistema de propiedade privada eliminouse. Stalin impuxo a colectivización no campo de forma progresiva, nacionalizou as fábricas, os transportes e a banca. A base da industria é a pesada, a siderurxia, metalurxia, armamento... e non a de bens de consumo. O mercado oficial depende do Estado, o mercado negro foi a válvula de escape para os traballadores. O sucesor de Stalin, Jruschov, levará acabo a desetalinización da URSS.
José Montalbán García
José Montalbán García

El transiberiano

El Transiberiano es una red ferroviaria que conecta la Rusia europea con las provincias del Lejano Oriente ruso, Mongolia y China. Su construcción fue llevada a cabo entre finales del XIX y principios del XX por soldados rusos y prisioneros de la isla de Sajalin. La ruta principal fue inaugurada el 21 de julio de 1904, con una extensión de 9.288 km que une Moscú con la costa del Pacífico de Rusia, atravesando gran parte de Asia. Otro ramal es el Transmachuriano que coincide con un trozo del recorrido del transiberiano hasta Társkaaya, unos 1000 km al este del Lago Baikal Otra ruta es el Transmongoliano que también coincide con el Transiberiano hasta Ulan Ude. Las rutas se caracterizan por atravesar zonas peligrosas y por ser un transporte de comunicación y turismo muy práctico, además de ser el úinico de estos parajes. Hoy día sigue utilizándose, recorriendo bastantes obstáculos, uno de ellos es el lago Baikal, con una profundidad de 1600 m y con una extensión de 640 km El recorrido del tren, con sus paradas es : Moscú, Perm, Ekaterimburgo, Omsk, Novosibirsk, Irkutsk, Ulán-Udé, Chita, Khabarovsk y Vladivostok, esta última ciudad ya en la costa pacífica.

Aila Fernández Fente

Os sucesos de Ekaterimburgo

O 4 de xullo de 1918, ante o avance das lexións Checoslovacas (Exército Branco) cara á cidade de Ekaterimburgo, temeuse que as tropas liberasen á Familia Real e tentasen restaurar o réxime do Tsar que perdurara no país durante anos anteriores. O 13 de xullo un escuadrón de soviets dos Urais recibiu a orde de executar a toda a familia. Na medianoite do 17 de xullo, o Tsar, xunto cos integrantes da familia foron levados ao soto da casa Ipatiev onde estaban encarceados, xunto a algúns serventes próximos, un médico leal e mesmo o can do neno. O pretexto era que se lles ía a tomar unha fotografía antes de partir. Nicolás II colocou ao herdeiro nos seus xeonllos mentres tomaba asento xunto á emperatriz, as fillas sentaron atrás e os serventes e o médico aos costados, de pé. Pasaron uns instantes e repentinamente entrou Yakov Yurovsky con revólver en man e 17 soldados armados con fusís. CandoYurovsky levantou o revólver e declarou ó Tsar que o pobo ruso o condeara á morte, o Tsar alcanzou a dicir: ”¿Que?”. Pero unha bala disparada por Yurovsky xa se dirixía cara o seu corazón neses intres. A orde fora apuntar ao corazón para evitar o derramamento de moito sangue e rematar máis rápido. Logo foron fusiladas as outras 11 persoas que estaban no soto. As nenas, que levaban corpiños apertados cargados no seu interior con xoias, non morreron inmediatamente polo que foron rematadas coa baioneta. Posteriormente os corpos foron levados en camións e depositados nunha mina abandoada. Ao día seguinte, Yurovsky, temendo que o rumor sobre o fusilamento inducise a recuperar os corpos, ordenou o traslado e destrución dos cadáveres con lume e ácido.

Javier Cabana Soengas

San Petersburgo: a cidade dos zares

San Petersburgo, capital do Imperio dos zares, foi fundada por Pedro "O Grande". a principios do século XVIII. A pesar de estar situada nas altas latitudes, o zar desenvolveu unha gran obra para convertila nunha luxosa capital, esto foi posible ao traballo de miles de servos. O soño do zar era a apertura cara o mar dun gran imperio terrestre e, en gran parte, xeado. San Petersburgo ábrese ao Mar Báltico a través da desembocadura do río Neva. En 1914, coa I Guerra Mundial, a cidade pasa a denominarse Petrogrado. Durante estes anos, a cidade veu como os soviets de obreiros e soldados, convocaban largas xornadas de folgas que daban lugar a importantes tensións sociais. En febreiro de 1917, a revolución da lugar á formación dun goberno provisional, dirixido por Kerensky. A cidade deixou de ser o símbolo do absolutismo zarista. Coa revolución bolxevique de outubro de 1917, Lenin traslada a capital a Moscova. Coa morte de Lenin en 1924, a cidade de San Petersburgo foi rebautizada como Leningrado no seu honor. A cidade foi destruida en gran parte durante a II Guerra Mundial debido os constantes bombardeos ordenados por Hitler. Finalizada esta, a cidade comeza a súa reconstrucción, outorgándoselle o título de "Cidade Heroica". Co fin da URSS en 1991, a cidade retoma o seu antigo nome: San Petersburgo. Hoxe en día é Patrimonio da Humanidade.
Jennifer García Mariño

Anastasia Romanova

La Gran Duquesa Anastasia de Rusia fue la hija más joven del zar Nicolás II y de su esposa Alejandra. Nació en Peterhof en 1901, su padre sufrió una gran decepción al saber que era una niña, ya que no tenía ningún hijo varón. Fue criada de forma austera junto a sus hermanas, ordenaban su cuarto, hacían costura... Fue una niña vivaz, ingeniosa y traviesa, era bajita, de ojos azules y cabello rojizo. Sin embargo, no gozaba de buena salud. Con la Revolución de 1917 , Nicolás II abdica del trono. Anastasia y su familia fueron arrestados y trasladados a la casa Ipatiev, en Ekaterimburgo. El cautiverio afectó mucho a Anastasia, estaba muy nerviosa y atemorizada. Sin embargo, poco a poco consiguió adaptarse a esta situación de arresto, jugaba con sus hermanas, preparaba teatros para sus padres... El 17 de julio de 1918, Anastasia y su familia son asesinados en el sótano de la casa de Ekaterimburgo. A partir de ahí empieza la leyenda de la posible fuga de Anastasia. Ana Anderson afirmaba haber fingido su muerte para escapar gracias a la ayuda de uno de los guardias. Fue internada en un psiquiátrico y afirmaba ser la Gran Duquesa de Rusia. La supervivencia de Anastasia, la pequeña de los Romanov, se convirtió en leyenda.

A continuación vemos unas imágenes de la corta vida de la Gran Duquesa Anatasia.

Sofía López García

Rasputín, el adivino de la corte

Grígori Efímovich o Yefímovich Novikh Rasputín, conocido como el Monje Loco, nació en Pokróvskoie, Rusia en 1982 y murió en Sant Petersburg en 1916. Era monje, aventurero y cortesano ruso. Campesino de nacimiento y sin ningunos estudios, adquirió gran popularidad por su vida de licenciosa y su fama de taumaturgo (persona que hae milagros y cosas maravillosas) Se casó con Proskovia Fiódorovna a los 19 años , de la que tuvo cuatro hijos, aunque tras un corto período de tiempo abandonó a su familia para viajar por Grecia y Jerusalén. Durante esta peregrinación, Rasputín vivió de las donaciones de los campesinos que encontraba a su paso; se le consideraba un místico y se le atribuía el poder de curar enfermedades y predecir el futuro. Llegó a San Petersburgo en 1903, y allí fue recibido como un hombre santo, en 1908 fue presentado a la esposa del Zar, Alejandra Fiódorovna, quien ya había oído hablar de sus supuestos poderes curativos. La zarina pensó que podría curar a su hijo Alexis Nikolaiévich, el heredero del trono ruso, que padecía hemofilia. Se pensaba que podría curarlo con hipnosis; en cualquier caso, la mejoría del heredero fue su pasaporte para adquirir la confianza de la zarina y también la de Nicolás II, fuertemente influido por la zarina. El zar Nicolás le designó un inmenso poder, Rasputín elegía a altos cargos del estado, durante la I Guerra Mundial alcanzó un poder enorme en la corte, esto escandalizaba a la opinión pública; además, su comportamiento le daba mala reputación y sus orgías eran bien conocidas por el pueblo, que lo designaba con el sobrenombre de El Monje Loco. En 1916 Rasputín impuso a su candidato, Stürmer, como presidente del Consejo. Esto no fue bien visto por varias personas allegadas al zar, aunque Nicolás II no le retiró su confianza. Al fin, el terceto formado por el príncipe Yussopov, el gran duque Dimitri y el diputado de derechas Purishkiévich consumó su asesinato, decidido en una conspiración palaciega.
Raquel Nogueira Fuertes

Os palacios dos zares: Peterhof

O palacio de Peterhof atópase nas inmediacións de San Petersburgo, en Rusia. Comezou a construirse a comezos do século XVII en tempos de Pedro I O Grande para converterse no palacio de verán dos zares. Foi obra do arquitecto francés Le Blond. Os seus xardíns toman o modelo do conxunto de Versalles. Están decorados por máis de trinta esculturas de bronce dourado, máis de sesenta fontes e máis de cen xogos de auga que van parar a un gran canle que desemboca no Golfo de Finlandia. Neste palacio, como outros en toda Rusia, existe un gran luxo e ostentación, dando lugar a unha decoración excesiva e recargada, afastándose da elegancia e da exquisitez doutros palacios europeos. De estilo Barroco, foi a residencia dos zares ata a Revolución de 1917. Durante a II Guerra Mundial foi ocupado polas tropas alemanas, e despois da súa longa restauración, hoxe é Patrimonio da Humanidade xunto o casco histórico da cidade de San Petersburgo.
Alejandro Pavón Pacior

Los Romanov: los últimos zares

Nicolás fue el último zar de Rusia. Su mandato se desarrolló entre 1894 y 1917. Fue el hijo mayor y sucesor de Alejandro III, siguiendo la misma política absolutista de su padre. En 1894 se casó con Alicia de Hesse, princesa alemana y nieta favorita de la reina Victoria de Inglaterra. Tras su matrimonio por la iglesia ortodoxa, pasó a llamarse Alejandra. Tuvieron cinco hijos, el zarevich Alexéi y las grandes duquesas, Olga, Tatiana, María y Anastasia. La enfermedad de su hijo hizo que el zar y la zarina se acercaran a la ortodoxia religiosa y a los consejos y creencias místicas del oscuro adivino de la corte, Rasputín. Nicolás II creía firmemente en el poder absoluto de la monarquía rusa, no realizaba concesiones a los sectores que abrazaban el liberalismo político. En 1904 declara la guerra a Japón , esta fue desastrosa para el Imperio Ruso, y dio lugar a la Revolución de 1905 conocida como el "Domingo Sangriento", ya que una multitud de miles de personas se manifiesta frente al palacio de los zares. El zar concedió cambios y la Duma se inaugura en 1906. Más tarde, Rusia entra en la I Guerra Mundial junto a los Aliados, pero tiene que abandonar en 1917, debido a problemas políticos y económicos internos que desembocó en la Revolución de Febrero de 1917. La familia Romanov es recluida en Crimea. Tras la Revolución Bolchevique de Octubre de ese mismo año, la familia es llevada a Ekaterimburgo. Allí estuvieron acompañados por varios ayudantes de su séquito, el cocinero, el médico, la doncella de la zarina y un ayudante de cámara. Todos fueron fusilados en la noche del 17 al 18 de julio en el sótano de la casa Ipatiev,
Colaboración de Isabel G. Pîñeiro

O Posimpresionismo: Van Gogh

Vincent Van Gogh naceu en marzo en 1853 en Zudert, Holanda. Posuidor dun carácter forte e difícil, durante a súa xuventude tivo distintos oficios sempre impelido pola necesidade de entrega aos seus semellantes: estudante de teoloxía, profesor de francés, evanxelizador de mineiros etc. As súas primeiras composicións expresan a miseria e sufrimentos da humanidade, reflexo das súas experiencias cos mineiros. A súa vida estivo sempre rexida pola precariedade económica, vivindo da axuda que lle prestaba o seu irmán Theo, marchante de obras de arte. A súa obra, como a de tantos outros, non lle foi recoñecida en vida. A súa breve vida, surcada de amarguras e renuncias, e a loucura, constitúen o telón de fondo deste pintor holandés, creador dun estilo único, dinámico, vibrante e inquietante no que xuntou vangarda e humanidade. Foi un pintor posimpresionista que influiu no movemento expresionista. Empregou pinceladas ondulantes e as cores amarelas, verdes e azuis intensas. Entre as súas obras podemos destacar "Os xirasois" (1889), "Os comedores de papas" (1885), "A habitación de Vincent en Arles" (1889), "Noite estrelada" (1889) etc. Pintou cerca de 750 cadros e 1600 debuxos. O episodio máis famoso da súa biografía é, sen dúbida, a súa convivencia con Paul Gauguin; período de tempos violentos, de enfrontamentos entre ambos, que culminaron nunha pelrxa na que Van Gogh, fora de si, ameazou cunha navalla a Gauguin; esa mesma noite, froito do remordemento cortou a orella. Como consecuencia destes feitos, estivo ingresado no hospital de Arles, e despois un ano no manicomio de Saint-Remy. A pesar dese período difícil da súa vida, nunca deixou de traballar. Inmediatamente despois de acabar a súa obra "Corvos sobre o trigal" (1890), disparouse un tiro o 29 de xullo de 1890 e morreu dous días máis tarde.

Uxía Gómez Méndez

A obra de Vincent Van Gogh

Neste video preséntanse as obras máis destacadas do autor.
Uxía Gómez Méndez

El Modernismo catalán: Antonio Gaudí

Antonio Gaudí (1852- 1926) es el máximo representante del Modernismo catalán. Proyectaba mentalmente, de forma global, todas sus obras, ya que poseía gran capacidad imaginativa. En sus obras utilizó técnicas artesanales como la cerámica, la vidriera, la forja de hierro, la carpintería...: así como las novedosas técnicas del hierro y del cristal. Realiza una síntesis entre tradición e innovación, y entre artes y oficios. Sus primeras obras hay que encuadrarlas en el arte neogótico con influencias orientales. Su estilo desembocó en las formas ondulantes y florales del Modernismo, aunque creó su propio estilo personal, desbordante de fantasía. Utilizó formas helicoidales y conoides, demostrando así su gusto por la curva y las ondulaciones. Es un estilo orgánico, inspirado en la naturaleza. También hay que tener en cuenta el componente místico-religioso y el amor a Cataluña de las obras de Gaudí. Su arte alcanzó una gran difusión internacional, de hecho, la Sagrada Familia es de los monumentos españoles más visitados. Siete de sus obras fueron declaradas Patrimonio de la Humanidad por la UNESCO.
Mª Isabel Fulgueira Quintás