Detrás das grandes batallas, das poderosas potencias, dos famosos dirixentes, das forzas de combate e do enorme número de baixas, existiu unha realidade de sofrimento e destrucción. Na I Guerra Mundial (1914-1918) milleiros de soldados viviron durante meses nas trincheiras, nelas, a vida era miserable, vivían na humidade, na suciedade, mal alimentados, durmindo coas ratas, e con constantes bombardeos e ataques inimigos. A rutina diaria consistía en resistir os ataques e intentar debilitar ó inimigo mediante ofensivas, momento no que os soldados saían das trincheiras. Estas consistían nun gran armazón de gabias e arames, na parte frontal había pequenos muros de sacos, tras os muros situábanse as ametralladoras e os canóns, de gran alcance e moi destructivos. Ás veces utilizábanse gases, que provocaban o terror nas trincheiras. Tamén nelas existían postos de mando, enfermarías e refuxios subterráneos.
A I Guerra Mundial comezou en 1914 co asasinato dos herdeiros ao trono do Imperio Austrohúngaro. A etapa que precede á Guerra de Trincheiras foi a Guerra de Movementos, na que a igualdade de forzas levou a un estancamento das tropas, feito que deu inicio á Guerra de Trincheiras en 1915, e que durou ata 1917, cando EEUU se uníu ao exército aliado. Esto provocou unha nova estratexia de combate por parte dos aliados: a segunda Guerra de Movementos, que deu fin ao enfrentamento. Unha trincheira é un burato escavado na terra, que serve para protexer o avance das tropas. Detrás das trincheiras da primeira liña atopábanse as trincheiras cubertas, que servían para protexer en caso de ataque inimigo. Tamén existían trincheiras de apoio, con refuxios subterráneos donde descansaban os soldados que non estaban loitando. Os suministros, alimentos e tropas de reemplazo eran levados a trvés dunha rede de trincheiras de reserva e comunicacións. A zona que quedaba entre trincheiras de ambos bandos era coñecida como "terra de nadie", un territorio perigoso, cuberto de arames e blnco fácil para o inimigo. A Guerra de trincheiras foi moi dura para os soldados debido a falla de alimentos, o frío, a lama e as plagas de ratas e piollos. Unha simple choiva podía transformar todo nun mar de lama. Outra das maldicións foi o frío, o inverno era extremadamente duro, contemperaturas preto dos -20ºC. Era case imposible moverse nas trincheiras moverse entre as trincheiras, non se podía facer lume, e, como resultado, os homes estaban expostos á humidade e ao frío, adquirindo o chamado "pe de trincheira". Unha multitude de ratas circulaban polas trincheiras, atacando ás escasas provisións que tiñan e atacando aos cadáveres dos soldados xa mortos na guerra. Non podían durmir, xa que incluso se atrevían a meterse baixo as súas gorras se escondían alí a comida. A hixiene deixaba moito que desexar nestes lugares, todos tiñan piollos. Eran centos e servían tamén para acabar co aburrimento. A vida nas trincheiras foi deblitando aos soldados, non só no aspecto físico, senón tamén no psicolóxico. Tíñase medo á morte, morrían moitos homes e a guerra alongábase. Ademáis os cadáveres descompoñíanse fronte as trincheiras. a falta de sono e a impotencia desmoralizaban ás tropas. Os soldados atopábanse desmoralizados, deprimidos, agotados e sen ánimos. Moitos caeron en desordes mentais. As secuelas psicolóxicas da guerra nos combatentes continuaron tras 1918.
Alejandro Pavón Pacior
No hay comentarios:
Publicar un comentario