Hiroshima e Nagasaki

A historia da bomba atómica iniciouse en agosto de 1939, cando o presidente Roosevelt recibiu unha carta de Albert Einstein, na que o informaba que a división (fisión) do núcleo do átomo de uranio parecía posible, o cal liberaría unha cantidade enorme de enerxía. En 1940 o goberno norteamericano botou a andar o ultrasecreto Proxecto Manhattan, para intentar gañarlle aos alemáns a carreira na creación dunha bomba atómica. Despois de investir 2 mil millóns de dólares neste proxecto, a primeira proba da bomba tivo lugar con éxito o 16 de xullo de 1945 no deserto próximo a Alamo Gordo, en Novo México. Nesa data empezou a era nuclear. A tarefa de construír a bomba atómica foi tan complicada e requiriu tanto tempo e diñeiro, que as dúas bombas utilizadas contra Xapón eran as dúas únicas que había no mundo nesa época. Pero o día que estalou as bomba en Hiroshima iniciouse formalmente a competencia na carreira armamentista. Rapidamente desenvolveuse a tecnoloxía bélica nuclear noutras partes do mundo, o cal deu lugar -a nivel de política internacional- á chamada "diplomacia atómica". A primeira potencia en demostrar que xa contaba cunha arma nuclear foi a Unión Soviética, en 1949. Durante as seguintes décadas, a idea de que unha conflagración mundial podía levar ao inminente exterminio da humanidade -se se producía un enfrontamento nuclear- determinou o equilibrio de forzas no mundo. A Guerra Fría, o período que se iniciou ao termo da Segunda Guerra Mundial, implicou un estado de tensión e rivalidade entre as dúas superpotencias, a Unión Soviética e Estados Unidos, e de xeito indirecto entre os seus aliados, xa que puxo en moitas ocasións o mundo ao bordo dun enfrontamento nuclear. No momento álguido da Guerra Fría, durante a década dos sesentas, Estados Unidos tiña 70 mil cabezas e bombas nucleares, máis de 6 mil armas e 5 mil bombardeiros estratéxicos. A pesar de que non se volveu usar unha bomba atómica contra outro país, non se disipou o temor de que algunha potencia nuclear use o seu armamento. A desolación causada polas dúas bombas detonadas en Xapón, é menor se se compara co poder destrutor das tecnoloxías bélicas actuais, ademais das cales agora hai suficientes bombas para facer desaparecer ao planeta. Na conmemoración do 56 aniversario das explosións nucleares en Xapón, o primeiro ministro deste país, Junichiro Koizumi, dixo: "Como o único país que sufriu un ataque nuclear, pedimos á comunidade mundial que erradique as armas nucleares para construír unha paz duradeira, para que a devastación dun ataque nuclear non volva repetirse xamais,". De 1945 á data houbo varios intentos para conseguir a erradicación de armas nucleares pero ata a data non hai un acordo de desarme que fose subscrito por todas as potencias nucleares. En 1996 elaborouse un Tratado que prohibía as probas nucleares, foi asinado por case todas as nacións, agás por India e Paquistán, que actualmente se encontran moi preto de declararse a guerra e, polo tanto, se teme que poidan usar as súas bombas nucleares para atacarse mutuamente. Hai os que pensan que un desarme nuclear xeneralizado é imposible, por razóns de "seguridade nacional" e estratexia política de cada país. Non obstante, crese que se as nacións con armamento nuclear poñen os seus arsenais baixo estrita vixilancia internacional, en sitios dispersos, estas medidas poden salvagardar ao mundo dunha catástrofe bélica nuclear. A conmemoración dos terribles sucesos acontecidos en Hiroshima e Nagasaki en 1945 recórdanos os extremos de destrución aos que pode chegar o ser humano se a comunidade internacional non pon un límite ao uso militar da enerxía nuclear 

Cristina Rojo