Cezanne: "Los jugadores de cartas"

Es un cuadro realizado en óleo sobre lienzo, del pintor francés postimpresionista Jean Paul Cezanne que actualmente se encuentra en el Museo de Orsay de París. Sobre el tema de la partida de cartas, Cezanne pintó, entre 1890 y 1896, cinco cuadros diferentes, siendo éste el más famoso de todos. Pertenece a su época de madurez, en la que el artista produce sus principales obras. Los personajes aparecen con sombreros típicos de las clases sociales humildes de la Provenza, uno de ellos de forma cilíndrica, lo que recuerda la afirmación de Cezanne de que “Todo en la naturaleza está modelado según la esfera, el cilindro y el cono. Hay que aprender a pintar sobre la base de estas figuras simples, después se podrá hacer todo lo que se quiera”. Las dos figuras se sientan a los lados de una pequeña mesa sobre la que apoyan los codos. Una alta botella nos lleva hacia la cristalera del fondo, por la que se intuye un abocetado paisaje (esta técnica del abocetado consiste en presentar el espacio por facetas, como una visión fragmentada, por parcelas, reunidas en el cuadro como en el fondo de un ojo iendo apenas referencia a lo que ocurre a su alrededor.facetado, nombre por el que se conoce el aparato óptico de los insectos). El maestro Cezanne se interesa en captar las expresiones de los hombres concentrados en el juego, convirtiendo así al espectador en un observador que contempla la partida, como muchos hombres lo hacen en las tabernas, situándonos en un plano cercano a la escena. La iluminacion artificial se observa en las sombras, especialmente en el reflejo blanco de la botella. El color es el protagonista de la obra, inunda todos los rincones de la tela. El hombre de la derecha viste una chaqueta de tonalidades grises amarillentas y también el pantalón de su compañero, que lleva una chaqueta de tonos malvas que se mezclan con otros colores. El fondo se obtiene gracias a la mezcla de colores, aunque abundan los rojizos, en sintonía con la mesa y el mantel. A diferencia del Impresionismo del que Cezanne parte, en este trabajo destaca el volumen y la forma sobre la luz, volumen que se obtiene gracias al color en estado puro. De esta manera consigue que el Impresionismo sea un arte duradero, aunque el Posimpresionismo irá má allá, ya que el autor proyecta su interior en la pintura.
Pablo Martínez Costales

La Torre Eifell

La torre fue diseñada por Gustave Eifell y sirvió como presentación a la Exposición Universal de París de 1889 y para celebrar el centenario de la Revolución Francesa. Acogió a millones de visitantes desde su inauguración. Construida en el Campo de Marte, muy cerca del Sena, a lo largo de dos años, se inaugura oficialmente el 31 de marzo de 1889. Sus 300 metros de altura le permitieron llevar el título de «la estructura más alta del mundo» hasta la construcción años después del Edificio Chrysler, en Nueva York. A los parisinos no les gustaba la obra, la veían como un gran amasijo de hierros, por ello se acordó desarmar la torre en 1900. Sin embargo, se vio que la torre era un buen lugar para la instalación de antenas y de equipos de radio, esta razón evitó su demolición. La Tore Eifell es hoy el emblema de la ciudad de París. Otra obra de este ingeniero-artista la podemos ver en Porto, en el puente de hierro que atraviesa el río Duero.

José Montalbán García

Gaudí: la Casa Batlló

La Casa Batlló es una de las obras más emblemáticas de Gaudí. Fue construida entre los años 1904 y 1906. Fue encargada por el catalán Batlló i Casanovas para reformar un edificio del siglo XIX. El arquitecto contó con sus colaboradores para estas reformas. Gaudí restauró la fachada, el piso principal, el patio de luces, la azotea, y levantó un quinto piso a la casa. En la fachada se utilizó piedra arenisca de Montjuïc, las columnas tienen forma ósea, con decoración vegetal, los balcones son antifaces que dan una forma ondulada al edificio. La fachda se revistió de cerámica de cristales de varios colores. El patio interior se cubrió con una claraboya de crital sostenida por una gran estructura de hierro. En la azotea destacan chimeneas helicoidales y acabadas en formas cónicas revestidas de vidrio y cerámica y rematadas por bolas de cristal transparente rellenas de arena de diferentes colores. El tejado se edifica sobre una bóveda recubierta de cerámica vidriada en forma de escamas amarilllas, verdes y azules, que recuerda el lomo de un dragón. En la parte izquierda se observa un torre cilíndrica con los símbolos de Jesús, María y José, además de una cruz de cuatro brazos muy utilizada por Gaudí en su obra arquitectónica.
Mª Isabel Fulgueira Quintás

Sorolla:" Nenos na praia"

Sorolla foi un pintor español impresionista, e tamén un dos máis prolíficos, con máis de 2200 obras no seu haber. Naceu en Valencia o 27 de febreiro de 1863. Quedou orfo sendo aínda moi neno. Recibiu un premio pola súa constante aplicación no debuxo das figuras cando aínda non tiña os 20 anos cumpridos.En 1879 ingresa na Escola Superior de Belas Artes. En 1880 consegue outro premio por unha das súas obras. En 1894 viaxou a París donde empezou a utilizar o luminismo, moi importante nas súas obras a partir dese momento. Desde 1914 traballou como profesor de composición e cor na Escola de Belas Artes de Madrid. en 1920, mentres pintaba no xardín da súa casa en Madrid, sufre un ataque de hemiplexía que o mermou nas súas facultades físicas e mentais. Morreu o 10 de agosto de 1923.
A obra "Nenos na praia" pertence a unha das etapas máis exitosaso autor. Vense tres nenos na area dunha praia, á beira do mar. As pinceladas, grandes e continuadas, forman os corpos dunha maneira pouca minuciosa, sen liñas, propia da pintura impresionista francesa. Os nenos parecen fundirse coas ondas do mar, formando unha escena tranquila, serena. Plasma unha escena ó aire libre, a pintura en plein-air, típica tamén do movemento impresionista. O que máis chama a atención son as sombras azules e violáceas, propias do pintor. Sorolla capta as sensacións do aire ao evaporarse sobre os corpos mollados conseguindo transmitir as calidades esmaltadas. Sorolla sempre se preocupou por captar as expresións, por iso vemos a mirada da figura central, aínda que non é unha face definida. Sorolla é o pintor, por excelencia, da luz mediterránea, perfectamente plasmada nas súas obras.
Jorge Gallego Rivas

Mata Hari: a historia dunha espía

Mata Hari foi o nome artístico de Margaretha Geertruida Zelle, una famosa bailarina de striptease e cotesá, condenada a morte durante a I Guerra Mundial acusada de espionaxe. Os tristes sucesos da súa vida como a morte dun fillo, o problema de alcoholismo do seu esposo e a súa constante soidade, fixo que contactara coas culturas orientais e que se convertera nunha cortesá de luxo. Mata Hari fíxose pasar por unha princesa de Xava e exerceu de bailarina exótica nos seus espectáculos. Tivo romances con importantes militares e homes da alta sociedade. Mentres exercía como bailarina e cortesá namorouse dun xove ruso, e aceptou o encargo de espiar para Francia a un embaixador alemán. Mata Hari aceptou ser espía para a República para seguir vendo o seu namorado. Cando os alemáns se enteran, téndenlle unha trampa; enviáronlle unha mensaxe cifrada cunha clave que os franceses sabían descifrar, deste xeito en París crerían que Mata Hari era unha espía dos alemáns e tamén dos franceses. Por isto foi declarada culpable de ser unha axente doble e foi levada a xuízo. As probas non foron concluintes. Durante o xuízo atribúeselle a frase: "¿Unha ramera?, ¡Si!; per unha traidora...xamáis. Foi fusilada e a súa cabeza estivo exposta no Museo de criminais de Francia ata 1958, ano no que foi roubada, seguramente por un admirador da bela Mata Hari.
Ana Vila García

Monet: A estación de Saint-Lazare

Esta pintura co título "A estación de Saint-Lazare" de 1877 é de Claude Monet, un dos máis grandes pintores impresionistas. O Impresionismo é unha corrente artística, principalmente pictórica, de finais do século XIX e que revolucionou o mundo da arte, poñendo a base das Vangardas do XX. Entre as características deste movemento atópase o amor pola paisaxe, que se convirte na protagonista do cadro, unha técnica de pincelada solta, en toques, o intento de plasmar a atmosfera nun determinado momento do día, coas condicións lumínicas dun intre determinado...Nesta obra , o tema é a importancia dos novos medios de transporte nas novas cidades industriais de finais do XIX. Monet descompón os obxectos en manchas e trazos de cor, sen liñas, utilizando esa pincelada solta tan propia dos impresionistas. As cores utilizadas son escuras, utiliza unha luz artificial que se mestura co fume, dando lugar a formas difuminadas. A obra atópase na actualidade no Museo d'Orsay en París.
Beatriz Martínez Blanco

O Impresionismo: Claude Monet

Claude Monet, un dos grandes pintores impresionistas, naceu o 14 de novembro de 1840 en París e morre o 5 de decembro de 1926 en Giverny. Recibiu as súas primeiras leccións artísticas da man de François Charles Ochard e foi alumno do gran pintor neoclásico Jacques Louis David. Cando tiña quince anos xa tiña fama de ser un bo caricaturista. Coa morte da súa nai, cando él tiña dezasete anos, abandoa o instituto para dedicarse á pintura. Coñece ó pintor Boudin, e con él iníciase na pintura ó aire libre e na paisaxe. En París estudia nunha academia. En 1861 tocoulle facer o servizo militar en Arxelia, alí enfermou de tifus, e tras pagar 3000 francos por deixar o exército, comprométese coa súa tía a seguir a súa carreira como pintor. Coñece a Camille Doncieuxcoa que casará anos despois. As súas obras, nas primeiras exposicións, foron moi criticadas, igual que as do resto dos impresionistas. Os problemas económicos e a inminente chegada dun fillo nesa mala situación, lévano a un intento de suicidio. O pintor impresionista Renoir, que vivía nunha situación moito máis desafogada, axuda á familia de Monet. Ao comezo da Guerra franco-prusiana, en 1870, Monet vaise a Inglaterra, donde continua a súa obra pictórica. Monet foi o pintor impresionista que mellor representou o espíritu desta corrente: a súa pincelada de toques, o refrexo da auga nos seus cadros, a atmosfera cambiante a partir da luz e da cor, as vibracións lumínicas...Monet retírase en 1890 a Giverny, alí pinta as súas fermosas Ninfeas do Xardín Xaponés que alí construe para o seu disfrute e para plasmar na súa pintura. Morre aos 86 anos, sendo recoñecido como un gran pintor. Estes días podemos admirar a súa obra nunha exposición dedicada a súa obra no Museo Thyssen-Bornemisza de Madrid.
Beatriz Martínez Blanco